Trouwring

In 1909 verloofde mijn opa Willy ten Holt zich met zijn eerste vrouw en grote liefde. Daarbij hoorden simpele gouden ringen met de verlovingsdatum aan de binnenkant gegraveerd.

Ze trouwden, kregen vier kinderen, maar het huwelijk zou niet lang duren; de Spaanse griep waarde door Europa en maakte mijn opa een jonge weduwnaar. Hij hertrouwde met een zuster van zijn eerste vrouw, verwekte bij haar nóg drie kinderen - waaronder mijn vader -  en verweet haar de rest van zijn leven dat ze niet in de schaduw kon staan van haar oudere zuster.

Toen ik geboren werd (in het ouderlijk huis van mijn vader, dat hij nooit verlaten heeft) was mijn oma volstrekt seniel en stokoud. Ik zie haar met een sigaretje in haar mond in de tuin zitten, en later in het bejaardentehuis beleefd conversatie maken met mijn vader die ze allang niet meer herkende.

Mijn vader ontmoette mijn moeder in de late jaren vijftig op een feestje bij hem thuis na een concert van Lionel Hampton in de Amsterdamse Apollohal. Een vriend zou wat leuke meisjes meebrengen waaronder mijn moeder.  Ze bleef slapen. Mijn vader begreep dat hij zo’n lief, mooi en bijzonder meisje niet moest laten gaan; mijn moeder gaf het de gelegenheid aan het verstikkende ouderlijk huis te ontsnappen. Toen ze besloten te trouwen hadden ze geen cent te besteden. De verlovingsringen van Willy en zijn eerste vrouw kwamen goed van pas en werden opgewaardeerd tot trouwringen.

Mijn ouders hadden een redelijk goed huwelijk. Mijn vader verdiende de kost als leraar engels maar mijn  moeder kwam ondanks veel talent tot niets. Grenzeloze onzekerheid, zelfhaat en gebrek aan discipline frustreerden elke ambitie. Op haar 37ste werd er bij haar borstkanker geconstateerd, waarna ze de resterende negen jaar van haar korte leven besteedde aan steeds radicalere alternatieve geneeswijzen.

Bibian en ik woonden al een tijdje samen toen we mijn ouders ringen in een potje op de schoorsteenmantel vonden. We hadden toch al vage trouwplannen, en het feit dat ze al zo lang in mijn familie waren en ook nog wonderwel pasten sprak ons wel aan.

Naast de oude verlovingsjaartallen lieten wij onze eigen trouwdatum graveren: 26 febr. 1998.

Wij hebben een fantastisch huwelijk gehad, maar wel veel te kort. Toen duidelijk werd dat Bibian de strijd tegen haar kanker ging verliezen moest ik beloven dat ik de ringen niet aan onze kinderen zou doorgeven, maar haar met haar ring zou begraven. Toen ze stierf droeg ze de ring inmiddels niet meer om haar vinger maar aan een kettinkje om haar nek.

Ondanks mijn belofte heb ik onze trouwringen eerst toch weer samen in een doosje opgeborgen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen er afstand van te doen. Ik nam me voor ze bij het opbaren alsnog in Bibian haar kist te leggen, maar als een soort Bilbo Balings ‘vergat’ ik ze vervolgens mee te nemen.

Met enige moeite lukte het me het hele verhaal op te biechten aan vriendin K. die Bibians ring één dag voor de begrafenis alsnog naar het uitvaartcentrum is gaan brengen.

Mijn ring draag ik voorlopig zelf nog, maar Bibian heeft haar zin gekregen.