Brief

 

Lieve Bibian,

Vandaag ben je precies één maand dood. Ik weet niet of dat lang is. Ik probeer er niet aan te denken hoe je er nu uit ziet in die kist van je, diep onder de grond van Sint Barbara. Lulu vindt het een beetje jammer van die mooie blouse die je aan hebt, maar misschien vind ik er nog wel zo een voor haar. Hij stond je zo goed en je staat er mee op al die prachtige foto’s die Sue van je heeft gemaakt.

Ik draai af en toe onze liedjes. Ik geloof dat ik ze wel mooi vind. Ik vraag me wel eens af of ik dat alleen maar vind omdat jij ze zingt, of dat ik ze anders ook mooi had gevonden. Eeuwig dillema.

Ik denk dat je je begrafenis wel geslaagd had gevonden. Ik heb Wild Horses voor je gezongen. Het kwam er redelijk uit, ik schoot maar twee keer vol, maar ik had me goed voorbereid. De kinderen hebben alledrie gesproken, Swip had een prachtig maar onverstaanbaar gedicht voor je geschreven. Ik had met hem moeten oefenen, maar goed, je kunt niet overal aan denken.

Moss heeft één van je favoriete Beatle liedjes voor je gespeeld, en Leine, met haar dubbele verdriet, heeft ook – heel zacht en ontroerend - voor je gezongen.

Er is mooi en gloedvol gesproken en ook nog luid gevloekt. Ap heeft voor je gezongen en Alan heeft als een soort rattenvanger met een zelf gemaakt instrument voor je kist uit gelopen. Misschien vond ik dat nog wel het mooiste.

Er waren erg veel mensen, ze waren je niet vergeten.

Zelfs je moeder was er, dat had je niet gedacht he? Ik heb haar netjes gecondoleerd en zelfs nog uitgenodigd voor de nazit in een soort vrijwilligers café naast het kerkhof. Dat heeft ze natuurlijk afgeslagen. Ze was met die buren van haar die de kinderen ‘de zombies’ noemen.

Nu zitten we in Meerle. We hebben het drie weken volgehouden, maandag gaan we weer naar huis. Ik vond het heerlijk, en de kinderen hebben zich ook goed vermaakt. Wel af en toe knallende ruzies, maar niet erger dan vroeger. Dat vind ik hoopvol. Misschien was het soms iets te rustig voor ze. Gelukkig is er hier Wi-Fi.

Iedereen zegt dat ik het heel goed doe, maar dat is onzin. Ik doe maar wat, en het is nog veel te vroeg om daar iets verstandigs over te zeggen. Ik ben bang, maar ook vol vertrouwen. Ik moet iets met mijn leven gaan doen. Iets anders. Ik weet nog niet wat, maar ik wil iets nieuws gaan doen. Omdat jij er niet meer bent wordt het natuurlijk toch al anders, maar dat is niet genoeg.

Hoe verander je je zelf?

Meerle, 25 aug. 2012