Aan tafel

Nu Bibian dood is, is de gemiddelde leeftijd aanzienlijk gedaald in ons gezin. Van min of meer volwassen tot absoluut minderjarig. Ik ben met mijn twee-en-vijftig jaar in de minderheid maar vertegenwoordig wel het gezag in huis. Alle oude regels blijken plotseling weer ter discussie te staan. Alle afspraken niet meer te gelden. Ik snap het ook wel. Iedereen probeert zijn plekje te bevechten in de nieuwe gezinssamenstelling. Er is een schakel weggevallen in de hiërarchie. Mijn gezag is nog niet vanzelfsprekend. Daarbij is Valentijn voorzichtig begonnen met puberen en hebben Swip en Lulu van nature niets met autoriteit.

De tafelconversatie wordt gedomineerd door de kinderen en mijn rol bestaat er in de taal te kuisen (juffrouw zus en zo is géén zombie of kankerhoer), pertinente onzin tegen te spreken en af en toe wanhopig te roepen dat ‘we’ tijdens het eten niet over computerspelletjes praten.

Als ik eens iets vertel over de mooie 19e eeuwse streekroman die ik lees, of de avondvullende opera die ik aan het componeren ben, wordt er niet geluisterd, hooguit gevraagd op welke bladzijde ik ben (o, dan ben ik verder papa, ik ben in mijn boek al op bladzijde 73), dolkomisch een operazanger geïmiteerd of meteen overgeschakeld naar The Hunger Games. Misschien moet ik toch maar wat vaker een volwassene te eten vragen.

Ook het eten zelf moet opnieuw bevochten. Wat de kinderen willen is duidelijk: instant pizza, patat en pasta met alleen kaas, maar ik heb nu eenmaal andere ideeën over wat lekker is.

In mijn voordeel werkt dat ik vooralsnog de enige ben die kan koken en dat ik ook de boodschappen doe en de portemonnee beheer. Enthousiast koop ik op de Albert Cuyp markt een peperdure Franse - vrije uitloop - merkscharrelkip, vul hem met boter, wat schijfjes citroen, twee gekneusde knoflooktenen en een takje tijm, snij zelf de frieten van Nicola aardappelen en maak een zoete vinaigrette voor bij de sla van rauwe andijvie. De tafel dek ik na twee keer vergeefs roepen dan ook maar zelf met ons mooie, zelf bijelkaar gespaarde Wedgewood servies. Overmoedig steek ik gezellig twee kaarsjes aan. Muziekje op.

‘Ik hou niet van kip,’ zegt Lulu als ze aan tafel komt en schuift haar bord meteen weg. ‘Laatst vond je het heerlijk…’ probeer ik nog. ‘Ja papa, maar nu ben ik vegetariër.’ (nu als in vandaag) ‘Mag er andere muziek op?’ informeert Swip. ‘Zeker iets van jou?’ zucht Valentijn. ‘Nee, dit  is het vioolconcert van Brahms,’ antwoord ik beledigd. ‘En aan tafel draaien we geen Dubstep, ik beslis waar we naar luisteren.’

Verveeld wordt er wat in de kip geprikt, veel mayo en ketchup opgeschept, een glas water omgestoten over wat belastingformulieren en weduwnaarspensioenaanvragen en geïnformeerd wanneer we weer eens uit eten gaan. Ik ben inmiddels zo teleurgesteld en verdrietig dat ik wat er overblijft van de kip hup in de vuilnisbak schuif.

Gelukkig zijn er cornetto’s en perenijsjes toe.