Nalatenschap

Hoe pak je je leven weer op als je maatje er niet meer is. Wanneer ik muziek opzet: Bibian; als ik sta te koken: Bibian. Wanneer ik mijn laptop openklap om het maar eens op te schrijven en mijn browser ‘outdated’ blijkt en het me niet lukt de nieuwe versie aan de praat te krijgen: Bibian.

Ik zal moeten leren wat ik het allermoeilijkste vind: hulp vragen. In mijn eentje ga ik het niet redden. En met mij alleen is er voor de kinderen ook niets aan.

Ze moeten het huis nu delen met een verstrooide vijftiger met een milde vorm van Asperger die niet echt openstaat voor Minecraft en Dubstep, naar opera luistert, van Johnny Cash en The Beatles houdt, geen duidelijk beroep heeft (wat doet je vader? Nou… ehhh… hij schrijft geloof ik een opera… geeft les in iets vaags in Groningen of zo, en hij speelt wel eens ergens gitaar…) en die eigenlijk het gelukkigst was in zijn rol als ‘de man van’.

Onze levens waren zo verstrengeld geraakt. Ooit spraken we af elkaar wat meer ruimte te gunnen en ook eens los van elkaar dingen te ondernemen. In plaats daarvan zijn we nog veel meer dingen samen gaan doen maar leerden we elkaar meer ruimte te geven binnen alle plannen en projecten. Accepteren dat het niet zo belangrijk is of we iets linksom om rechtsom deden, als we er allebei maar plezier aan beleefden. Daarvoor heb je dan wel vertrouwen nodig. (het helpt natuurlijk ook als je een beetje van elkaar houdt)

Nu zal ik moeten leren op mezelf te vertrouwen en voor de kinderen een glorieuze dubbelrol te vervullen.

Ik heb ook nogal een nalatenschap te beheren (in immateriële zin, wel te verstaan), en misschien is dat ook wel een mooi vertrekpunt: eerst maar eens zorgen dat onze kinderen, onze liedjes, filmpjes en verhalen goed terecht komen en hun weg vinden in de wereld.