Gitaarles

 

Toen ik tien jaar was mocht ik op gitaarles. Het boterde niet tussen mij en mijn leraar van de Amsterdamse muziekschool. Hij leerde mij een paar noten met de bijhorende vingerzettingen om mee te oefenen. In plaats daarvan schreef ik een eigen stukje met diezelfde noten. Trots bracht ik het de volgende les ten gehore: geen succes, dát was natuurlijk niet de bedoeling...

Ik hield van The Beatles. Hij niet. Omdat ik volhardde in mijn liefde voor de Fab Four (nog altijd trouwens) vertelde hij me dat hij kort geleden ‘voor de televisie’ gespeeld had in een programma waar ook de Beatles waren. Hij had daar zelf gezien dat er achter The Beatles een groot gordijn hing waarachter ‘echte’ muzikanten hadden gezeten - allemaal in het bezit van een conservatoriumdiploma - die in werkelijkheid hadden gespeeld. The Beatles konden namelijk zelf helemaal niet gitaar spelen.

Ik was nog maar tien, dus wat wist ik nou? In elk geval heel zeker dat mijn leraar een leugenaar was.

Na een jaar van weinig vorderingen mijnerzijds vroeg mijn bezorgde moeder hem te spreken. Moest ik doorgaan met gitaarles het volgende cursusjaar of liever stoppen. Mijn gitaarleraar trok een van zijn moeilijkste gezichten en vroeg mij even op de gang te gaan staan. Omdat de deur niet goed sloot kon ik horen wat er werd gezegd. Als gitaardocent had hij wel vaker minder muzikale studenten gehad, dat was helemaal niet erg, het ging tenslotte om de vreugde van het musiceren. Maar iemand zo totaal gespeend van elke muzikaliteit als ik was hij in zijn praktijk nog niet eerder tegengekomen.

Ik mocht meteen van les af en parkeerde mijn gitaar opgelucht in een hoek van mijn kamer.

Maar na verloop van tijd pakte ik hem toch weer op. Day Tripper (welja: van The Beatles) was een van de eerste liedjes die ik mezelf leerde spelen.

Niet lang daarna namen mijn ouders me mee naar de film Woodstock in de Amsterdamse bioscoop Du Midi. Een filmisch verslag van het gelijknamige popfestival. Daarin speelde ook Jimi Hendrix, van wie noch ik, noch mijn moeder eerder hadden gehoord. Bij het intro van Purple Haze kneep mijn moeder me in extase in mijn arm en fluisterde: zo moet jij ook gaan spelen Klaas, dat is toch veel opwindender dan die saaie klassieke gitaarmuziek van de muziekschool.

Ik stapte al snel over op de elektrische gitaar en ben altijd blijven spelen. Het heeft me de halve wereld over gebracht en een huwelijk met Bibian opgeleverd, met wie ik uiteindelijk het langste heb samengespeeld.

Een ‘klassieke’ gitaar bezit ik al jaren niet meer.