Pakken

Vandaag een wat mindere dag. Bezoek van vriendin I. die komt helpen met het opzeggen van abonnementen en girorekeningen, het invullen van formulieren en het uitzoeken van mijn te verwachten inkomsten de komende jaren. Erg deprimerend allemaal, maar het moet gebeuren.

Ik worstel me door eindeloze condoleancebetuigingen (veel vrouwen met dubbele achternamen die mij niets zeggen), en dito emails en facebook berichten.

Ondertussen ligt Bibian diep onder de grond van Sint Barbera in haar deken van liefde, voor eeuwig onbereikbaar, weg, dood.

Ik wil morgen in de loop van de dag met de kinderen in ons blauwe Mercedes Vito busje naar België rijden, om te zien hoe lang we het daar met elkaar kunnen uithouden. Er zijn uitnodigingen voor exotischer bestemmingen, maar ik weet het nog niet.

Het ‘pakken’ viel me zwaar. De kinderen bleven liever computeren en vonden kennelijk dat ik het best alleen kon. Ik probeerde me te concentreren, goed na te denken, niet alles tegelijk te doen. Vriend F. belde en suggereerde dat ik paspoorten voor de kinderen moest aanvragen als ik verder wilde reizen dan het Koninkrijk der Belgen. Dat schijnt verplicht te zijn. Dus één uur voor sluitingstijd met het hele gezin op de fiets naar het stadsdeelkantoor om foto’s te maken en nog meer formulieren in te vullen. ‘Heeft u wel toestemming meneer?’ ‘Pardon?’

Gelukkig had ik de overlijdensakte meegenomen.

Verder met pakken, wasjes draaien, poging tot Julia Child ommeletjes voor de kinderen die meteen met kaas en mayo in de weer gingen.

Nog altijd duiken er onderbroeken en shirts van Bibian op in de was. Plotseling stond ik met de shawl in mijn handen die ik heb gebruikt om Bibian haar kaak te sluiten toen ze net dood was. Weggooien?

Ik vecht tegen de neiging de eerste de beste vrouw die ik kan verzinnen op te bellen in de hoop dat ze bij me blijft en me komt redden van deze verpleterende eenzaamheid. Dat schijnt vooral een mannending te zijn. Vrouwen redden zich over het algemeen beter in hun eentje.

Onzin, ik red me best. Het gaat uitstekend zelfs.

Aan tafel val ik uit tegen arme Lulu als ze zegt dat ze maiskolven echt heel vies vindt. De tranen springen haar in de ogen. De rest van de maaltijd moeten we allemaal huilen en missen we Bibian om vele redenen. Eén voor allen, allen voor één!