Hoop

Nadat de tumor zich vijf jaar koest had gehouden werden er toch uitzaaiingen bij mijn moeder geconstateerd. Omdat ze borstkanker had, was er alleen lokaal gecontroleerd in plaats van ook eens te kijken naar de omliggende organen. Mijn moeder had toch al weinig vertrouwen in de medische wetenschap en stortte zich nu met hart en ziel op de macrobiotiek. Het begon met ander voedsel dat alleen verkrijgbaar was in speciale winkels met bloemennamen als De Pimpernel. De winkelketen werd strak gerund door ‘guru’ Adelbert Nelissen, en het personeel bestond voornamelijk uit ex-junks en andere bloemenkinderen ‘waar iets mee was’. Mijn moeder deed een cursus, schafte wat literatuur aan en had er al snel een religie bij. Ondertussen woekerde de kanker voort en liet ze zich in het AVL ook behandelen met drastischer middelen die evenmin hielpen.

Het eten was eerst wel even wennen voor mijn vader en mij, maar mijn moeder was een zeer goede kok, en al snel aten wij de heerlijkste bonenpatés, misosoepen, vegetarische rijsttafels en sesam-zuurdesembroden.

Mijn moeder kreeg een dikke buik. Niet van het eten, maar van de tumor die zich daar had genesteld en vocht aan haar lichaam onttrok. ‘Puncteren!’ zei de dokter, ‘gaatje prikken en leeg laten lopen’.

‘Niks daarvan!’ zei Adelbert Nelissen, ‘boekwijtcompressen! Boekwijt absorbeert het vocht van de tumor ‘door de huid heen’, en heeft daarbij ook nog een genezende werking’.

Dagenlang sliep mijn moeder met zestien kilo boekwijt, op de hand gekneed in kaasdoek om haar middel gebonden. Dat boekwijt werkte natuurlijk alleen als het gekocht werd in een van de bloemenwinkels van Nelissen. Het moest immers bij volle maan geoogst worden op het erf van een vegetariër. Mijn vader en ik fietste de hele stad door met onze fietstassen vol peperduur boekwijt.

Mijn moeder hield het niet uit en liet zich alsnog in het ziekenhuis verlossen van ruim twintig liter tumorvocht.

Op een dag kwam de opperguru van de macrobiotiek zelf op bezoek in Amsterdam: Michio Kushi. Mijn moeder ging op audiëntie en vroeg hem wat ze verkeerd deed. ‘It’s not what you do, it’s what you think!’ gaf de oosterse wijsgeer haar mee. ‘Must not cherish bad thoughts, only good thoughts!’

Mijn moeder moest toegeven dat ze soms best lelijk over anderen dacht. Maar ja, als je zo ziek bent is het ook wel veel gevraagd om alleen maar positieve gedachten te hebben. Nu schoot haar joodse geloof haar te hulp. Zes dagen zou ze elke negatieve gedachte uitbannen, maar de zevende dag mocht ze vuilbekken, kwaadspreken en slechtdenken zoveel ze maar wilde. Dat werd de donderdag. Het leek haar niet goed daar de sjabbat voor te gebruiken.

Uiteindelijk hielp het allemaal niets. Mijn moeder stierf veel te jong, Nelissen met zijn oosterse diepzinnigheid werd diverse malen aangeklaagd wegens kwakzalverij.

Ik weet nog dat toen voorzitter Mao Zedong, de grote roerbakker zelf, eens iets ernstigs had, hij meteen het eerste vliegtuig naar de Verenigde Staten nam om zich daar door een ‘gewone’ dokter te laten behandelen. Die hem ook niet kon redden.