Drugs

 

Ik begon pas met roken toen ik twaalf was. Ik zat toen in de eerste klas van het Montessori Lyceum waar ik moeite had mezelf te handhaven. Iedereen was tenminste één jaar ouder omdat ik op de lagere school een klas had overgeslagen. Met sigaret zag ik er vermoedelijk nog misplaatster uit dan zonder, maar ik zette door. Al vrij snel ging ik ook ‘stuff’ roken. Op school was altijd wel iemand met een oudere broer of zus die er aan kon komen. De extase eindigde meestal met braken in de bosjes van het Vondelpark. In die tijd begon ik ook met drinken. Wat drank betreft had ik toch al een slechte opvoeding gehad. Bij ons thuis werd altijd gedronken en al heel vroeg kreeg ik ook ‘gezellig’ een glaasje wijn ingeschonken. Eerst nog vermengd met water natuurlijk.

Op mijn dertiende glipte ik op vrijdagavonden, als mijn ouders sliepen, meestal iets na twaalven, ongemerkt het huis uit. Dan ging ik naar café de Pieter waar ik tot in de vroege uurtjes drinkend en rokend tussen mijn veel oudere schoolgenoten rondhing. Biertjes liet ik anderen voor me bestellen. Ik vind het achteraf onbegrijpelijk dat mijn ouders het nooit gemerkt hebben.

Op mijn negentiende speelde ik in mijn eerste ‘echte’ bandje. Onze drummer, die een paar jaar ouder was, studeerde medicijnen. Hij liet ons kennis maken met de ‘nieuwe’ drug cocaïne. Volstrekt ongevaarlijk en niet verslavend, verzekerde hij. Via zijn fantastische connecties had hij steeds toegang tot de beste kwaliteit. En daar stonden we dan, in de zwarte discotheken van de tachtiger jaren. Stoned en dronken zonder het nog te voelen, sigaretjes bietsend omdat ons het geld ervoor ontbrak. Fantastische seks zou je er mee hebben. Ik kan me überhaupt niet herinneren ooit fantastische seks gehad te hebben toen ik twintig was. Ik wist gewoon nog niks en kon ook nog niks. Toen ik na een lange winternacht in het gezelschap van onze drummer ineens zes keer achter elkaar ‘out’ ging, hield ik het voor gezien met de snuiverij.

Een paar jaar later maakte ik filmmuziek voor een documentaire over Nicaragua. Het was de laatste opnamedag, de volgende dag moest ik opleveren. Rond een uur of zes ging ik met technicus M. (die later een van de bekendere Nederlandse filmregisseurs werd) en ingehuurde pianist G. even ergens een hapje eten. M. stelde voor alledrie een zgn. papertrip te nemen. Een vorm van LSD. Dat had ik nog nooit gedaan. Ik durfde het eigenlijk ook niet, maar wilde me niet laten kennen. Terug in de studio werd ik toch wel zenuwachtig. Ik moest om alles lachen, kon gewoon niet meer ophouden.

Er zat ineens een ‘rammeltje’ in de piano, vooral bij de lage noten. Paniek. Daar moest iets aan gebeuren. Eindeloos bleef M. opnieuw proberen met andere microfoons, klep open, klep weer dicht, pedalen afplakken, was het misschien de pianist zelf die rammelde? Uiteindelijk bleek er naast het toetsenbord van de piano een leeg theekopje met een lepeltje te staan dat vrolijk meetrilde elke keer als G. begon te spelen.

Met de filmmuziek kwam het gelukkig allemaal nog goed, ik geloof dat de film zelfs nog een prijs heeft gewonnen, maar trips heb ik nooit meer genomen.

Nog weer later wilde Bibian, die nauwelijks ervaring had op dit gebied, ook wel eens wat uitproberen. Ze stuurde mij naar een koffieshop bij de nieuwmarkt, daar moest ik me maar laten informeren door het personeel. Trots kwam ik thuis met een zakje Nederwiet. Uitstekende kwaliteit was mij verzekerd. We gingen dansen en Bibian rolde professioneel haar eerste joint. Ik nam voor de vorm een paar trekjes – ik rookte immers niet meer – en Bibian rookte de rest. Al snel moest ik mee naar buiten. Ze was totaal in paniek. ‘Snel Klaas, je moet de politie bellen of een ziekenwagen. Het gaat helemaal niet goed.’

De angst zakte gelukkig om plaats te maken voor extase. Op weg naar huis praatte ze honderduit. Ze zei dat ze ons als oude mensen op een bankje zag zitten met onze kinderen en kleinkinderen. Volmaakt gelukkig. Dat beeld is haar altijd bijgebleven. Daar hield ze zich aan vast. ‘Wij worden samen oud, Klaasje, jij en ik. Ik weet het zeker, ik heb ons gezien.’