Hoogtevrees

Toen Valentijn tien jaar werd ben ik een paar dagen met hem naar Parijs geweest. Dat hadden Bibian en ik zo afgesproken. Wanneer een van de kinderen tien jaar werd zouden ze met één van ons een paar dagen naar een Europese hoofdstad naar keuze gaan. Valentijn was de eerste en koos Parijs.

We reisden met de TGV en bleken bij aankomst een prettig hotel geboekt te hebben, niet ver van Montmartre en de Sacré-Cœur

Voor Valentijn was Parijs vooral een bezoek aan de Eiffeltoren die enorm tot zijn verbeelding sprak. Hij had er thuis van alles over opgezocht en hield niet op mij over het lelijke stalen ding te onderrichten.

‘Hoe hoog denk jij dat de Eiffeltoren is papa?’

‘Hmm weet niet.’

‘317 meter! En je kunt helemaal naar de top!’

En dat was nou precies wat mij zorgen baarde; ik realiseerde mij dat ik er niet onder uit zou komen met Valentijn het ding te bestijgen, maar... ik heb vreselijke, verschrikkelijke en verlammende hoogtevrees. Ik had me voorgenomen me er overheen te zetten, geen laffe smoesjes te zullen verzinnen, mij een man te betonen en met mijn oudste zoon helemaal mee naar boven te gaan. Het leek mij het beste dit dan ook maar meteen de eerste dag te doen.

Een bevriend psychiater had mij hier iets interessants over verteld dat mij een beetje hoop gaf, het leek in elk geval de moeite van het uitproberen waard: hoogtevrees komt in golven. Als je er vreselijke last van hebt moet je gewoon even wachten tot het zakt. Het piekt en dan daalt het weer. Kennelijk zitten er zekeringen in je hersens om bepaalde ongewenste emoties binnen de perken te houden.

En inderdaad, toen ik met Valentijn hoog in de toren (niet op de top, want die bleek – de Heer zij geloofd en geprezen – wegens werkzaamheden gesloten) op een veel te smal houten platform stond merkte ik dat de blinde paniek na een tijdje afnam. Ik durfde zelfs voorzichtig van het uitzicht te genieten en een fotootje van mijn trotse en gelukkige tienjarige Valentijn te maken.

En zo is het ook met verdriet, ontdek ik nu. Het komt in golven. Toen ik hier met de kinderen in Meerle aankwam kon ik het eerste halfuur alleen maar onbedaarlijk janken. We waren hier zo ontzettend gelukkig met elkaar de afgelopen veel te korte maanden.

Al die prachtige liedjes die we hier schreven en opnamen hingen nog in de lucht.

De kinderen keken mij verbaasd aan: we gingen toch op vakantie?

Maar daarna zakte het weer. Ik ging mijn koffer uitpakken, eten maken, over tot de dingen van de dag.

Af en toe krijg ik het weer even te kwaad. Eigenlijk helemaal geen onaangenaam gevoel.