Schuld

 

Toen ik dertien jaar oud was logeerde ik in de zomervakantie met mijn ouders in Haifa in het huis van een veelbelovende Israëlische dirigent. Het type dat het op de bok vooral van zijn doorwrochte mimiek moest hebben en minder van zijn interpretatie. Hij leek wel wat op Leonid Brezjnev. Ik herinner me vooral zijn geluidsinstallatie met imposante speakers die nog het meest leken op gestoffeerde verwarmingsradiatoren, die je apart op het lichtnet moest aansluiten. Zoiets hadden wij nog niet gezien. Mijn vader noemde hem achter zijn rug een snob. Ik denk terecht.

Op een morgen ontdekte mijn moeder een knobbeltje in haar linkerborst. Mijn vader voelde het ook. In het ziekenhuis van Haifa gaven ze ons het advies zo snel mogelijk terug naar Amsterdam te gaan. In het A.V.L.* hadden ze de meest actuele kennis op het gebied van borstkanker.

Mijn gelovige moeder zag het als een straf van God. Ze biechtte op dat ze een affaire had met onze gastheer.

Mijn vader had mij een dag eerder beloofd dat ik ‘Exile on Main Street’ van The Rolling Stones met hem mocht gaan kopen, dat toen net verschenen was. Ik was heus begaan met mijn moeder vanwege haar tumor en met mijn vader vanwege het overspel, maar: beloofd is beloofd. Ik hield voet bij stuk en kreeg mijn zin. In de brandendhete namiddagzon ben ik met mijn radeloze vader in de trolley bus naar een platenwinkel in het centrum gegaan om het album aan te schaffen. Hij kon er geen begrip voor opbrengen. Ook later heeft hij zich er nog wel eens verontwaardigd over uitgelaten en mij daarmee met een ongemakkelijk gevoel opgezadeld.

Toen Bibian haar diagnose kreeg zag ze dat niet als een straf voor wat dan ook. Er viel van beide kanten weinig op te biechten ‘in het aangezicht van de dood.’ Voor zover ik weet zijn we elkaar altijd trouw gebleven.

De kinderen waren ontzettend geschrokken, en alledrie van meet af aan zeer betrokken. Toch moest er ook gespeeld worden, thuis en bij vriendjes. Extra computertijd werd bevochten en nieuwe aps moesten onverwijld aangeschaft. Dat kwam niet altijd even goed uit en heeft mij wel eens tot wanhoop gedreven. ‘Hoe kunnen jullie juist nu...’, maar ik heb het altijd ingeslikt. Kinderen bekijken de wereld nou eenmaal vanuit een ander perspectief.

Ik geloof dat ik wel genoeg heb aan mijn eigen schuldcomplex.

 

A.V.L. = Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis