Camperen

 

Om niet meer te achterhalen redenenen besloten Bibian en ik op een dag met de kinderen te gaan kamperen in Nederland. We schaften een tent aan, matrasjes, slaapzakken en een tweepitter. Optimistisch boekten we twee weken vooruit op een camping in Drenthe.

Bij aankomst bleken wij niet te mengen met de andere kampeerders. We hadden de verkeerde tent, de verkeerde kampeerspullen en de verkeerde kinderen. Alle peuters hadden staalblauwe ogen, kort opgeschoren witblond haar of blonde krullen. Al konden ze nauwelijks lopen, allemaal droegen ze zwembroekjes of bikinitopjes. Onze jongetjes hadden lang haar en liepen de hele dag poedelnaakt over de camping. ‘Is dat een jongetje of een meisje?’ werd ons gevraagd. ‘Wat denk je zelf?’, antwoordden wij.  Ons leek het bepalen van het geslacht bij blote mensenkinderen niet extreem moeilijk. ‘Ja maar ze hebben lang haar meneer.’

We vermaakten ons met het bekijken van de diverse, door de ANWB over het landschap gedistribueerde hunebedden, volgden braaf de door dezelfde wielerbond uitgezette fiets- en wandelroutes en probeerden ons niet al te boos te maken over de stupiditeit van onze mederecreanten.

Om zes uur begon men overal om ons heen de aardappels te schillen en om acht uur stonden alle kindertjes met hun moeders in de rij bij de washokken met de tandeborsteltjes al in de aanslag. Wij moesten dan vaak nog bedenken wat we zouden gaan eten of zelfs nog ergens boodschappen zien te doen.

Omdat er een wespenplaag heerste en het twee dagen achter elkaar stortregende besloten we na een krappe week dat kamperen niets voor ons was. We pakten de tent en de rest van onze verregende bezittingen in onze huurauto en reden teleurgesteld terug naar Amsterdam.

Dat was eens maar nooit weer, zeiden we tegen elkaar.

Vreemd genoeg zijn we het jaar daarop toch weer gaan kamperen. Wij hadden inmiddels ons trouwe Mercedes Vitobusje aangeschaft en zijn daarmee ‘helemaal’ naar Normandië gereden. We bleken te hebben geboekt op een camping met vrijwel alleen landgenoten. Ook daar voelden we ons niet thuis, maar we begonnen toch wel iets van de lol van kamperen te begrijpen. Het was het buitenzijn dat ons er zo in aantrok, en het tijdelijk verlost zijn van alle materiële balast. Geen overbodige televisietoestellen, cd-spelers, ijskasten of magnetrons. Alleen het hoognodige.

Maar Frankrijk was het niet voor ons. Het blijft nu eenmaal toch een aangeharkt truttenland. We zochten het steeds zuidelijker en trokken op een dag maar eens de Pyreneeën over. Dat begon er al meer op te lijken.

En uiteindelijk vonden we ons geluk in obscure campings in de bergen in het zuiden van Spanje, met weinig of geen comfort, alleen onnavolgbaar  snel pratende Spanjaarden met een volstrekt on-Hollands ritme waar wij ons graag aan aanpasten. Die zomers konden ons niet lang genoeg duren.