zondag 6 april 2014

Sterfdag

(voor de dichteres S. J.)
Op de eerste sterfdag van mijn moeder, 19 april, vree ik voor het eerst met B. Ik studeerde Engels maar voerde weinig uit. In de lift van het Amsterdamse Bungehuis waar de faculteit Engels destijds gevestigd
was, stond B., die ik nog kende van de kleuterschool. ‘Hé jij bent Klaas,’ riep ze door de overvolle lift, ‘ik was vroeger altijd zó verliefd op jou.’ Ik bleek een makkelijke prooi. We spraken af om op haar kamer samen een tentamen te leren en later die avond poetste ik mijn tanden met een borstel die niet van mij was. In de wastafelspiegel keek ik naar B., die heel wat zelfverzekerder leek dan ik. Haar kamer was op de eerste etage van een prachtige villa aan het Vondelpark, die ze huurde, naar later bleek, bij de ooit veelbelovende dirigent O., die weer een goede vriend van mijn ouders was. Maar dat wist ik toen nog niet.
Nadat we gevreeën hadden - B. maakte veel lawaai, waardoor ik nog stiller werd dan ik toch al ben - realiseerde ik me dat het de eerste sterfdag van mijn moeder was. Dat leek me een slecht voorteken.
Of dit terecht was of niet, valt moeilijk te zeggen, maar tussen B. en mij is het nooit wat geworden. Ze maakte het al snel uit om weer terug te gaan naar haar vorige liefde, waarna ik nog drie jaar wanhopig verliefd op haar bleef.
Mijn vader stierf op 23 december; rare datum: de dag vóór de avond vóór. Meestal denk ik er wel aan, maar behalve de kinderen zijn er niet veel mensen in mijn omgeving die het wat zou zeggen.
‘Vandaag is het de sterfdag van mijn vader,’ zeg ik dan bijvoorbeeld tijdens het avondeten, en dan monsteren ze me zo’n beetje. Maakt hij een grap? Is dit heel zielig? Ik laat het er verder maar bij.
Mijn kinderen hebben mijn ouders nooit gekend, en ik vermoed dat ze zich sowieso geen voorstelling kunnen maken van mij, hun vader, als kind met ouders van vlees en bloed, nog onwetend van zijn eigen - in de sterren geschreven - vaderschap en weduwnaarschap en alles waar ik nu voor hen voor sta.
Nu is 25 juli erbij gekomen als datum om nooit te vergeten voor mij als achterblijvend echtgenoot, en voor de kinderen als datum om ‘er even bij stil te staan’ en soms per ongeluk te vergeten in de hectiek van het toekomstige bestaan.
En onvermijdelijk zal daar straks nog een datum bijkomen.

6 opmerkingen:

  1. Ha Klaas,
    Nog regelmatig denk ik aan jou en Valentijn en ben ik benieuwd hoe het gaat. Ik vind het fijn om lezen welke mooie momenten jullie als gezin hebben en hoe knap jullie samen met de minder goede momenten om gaan. Het blijft me raken. Ik hoop dat het voor jezelf ook prettig is hierover te schrijven. Sterkte en veel moois gewenst! Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gisteren was het drie jaar geleden dat mijn moeder stierf en na een ellendige tijd. ik heb er op mijn blog aandacht aan besteed een kaarsje gebrand en haar favoriete muziek geluisterd: "liedje voor als ik er niet meer ben" van Robert Long. Dan moet ik toch even slikken en heb ik het even moeilijk, terwijl zij 93 was. Het blijft een beladen datum maar dat is helemaal niet erg, toch ?? Lulu heeft gelijk, het overvalt je en het is soms heftiger dan anders, maar ieder op zijn eigen manier en dat is oke, liefs Suus

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Net je boek uitgelezen. Gehuild. Zoveel herkenning. Zoveel verdriet. Mijn man is op 24 april een half jaar "weg".
    Hoop dat de pijn ooit zakt en de liefde blijft.
    Dank je voor dit bijzondere document!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. een sterfdag is volgens mij niet altijd maar een dag waar je met verdriet naar moet kijken en voelen, op een sterfdag kan je ook aan alle mooie momenten die je met de aan deze sterfdag verbondene persoon hebt beleefd met dankbaarheid terugdenken. Zo maak je van iets negatiefs nog iets positiefs. Klaas ik vind je kan je gevoelen altijd zo mooi in woorden omzetten.Ggroetjes, Dietmut

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Nice post,, i'm very enjoyed to visit this site :D

    BeantwoordenVerwijderen