donderdag 5 december 2013

Aankomst

December is de moeilijkste maand. Teveel verplichte vrolijkheid. Je hoeft maar uit het raam te kijken om te zien dat daar geen enkele reden toe is.
Ik stond met Lulu aan de waterkant te wachten op de komst van de goedheiligman. Klasgenootjes - het blijft Amsterdam-Zuid - riepen om sushi naar de Pieten, die aan hun accent te horen zelf ook in Amsterdam-Zuid waren opgegroeid.
‘Volgens mij is het niet de echte Sinterklaas,’ zei Lulu wijs, terwijl ze opgewonden tussen haar vriendinnetjes heen en weer sprong.
Lulu gelooft weer. Ze heeft besloten dat de Sint toch maar wel bestaat. Ik denk dat het net zoiets is als met Konijn. Die bestaat ook echt.
‘Mag Konijn zijn schoen zetten, papa?’ vroeg ze eergisteren.
‘Ja hoor.’
Ik was het vergeten en realiseerde me even over zessen dat ik niets had om in Konijn's schoen te doen.
Ik geloof ook in Sinterklaas, maar heb voor alle zekerheid Valentijn om een winterpeen naar de Turkse kruidenier gestuurd, die tot zeven uur open is.
Maar Lulu was woedend de volgende ochtend.
‘Konijn is geen gewoon konijn, papa! Konijn is geen dier, dat weet je toch wel, Konijn kan toch ook praten!’
Ik zei dat ik vermoedde dat er een vergissing in het spel was. Konijn moest het nog maar eens proberen.
Deze keer zat er een chocoladeletter in. De K. Ik denk van Konijn.
‘Zat er een brief bij van de Sint?’
‘Ja papa, het was inderdaad een vergissing. Die wortel was voor Amerigo. Zie je wel!’ Ze kijkt me triomfantelijk aan.
Ik stond aan de waterkant tegen mijn tranen te vechten. Tevergeefs natuurlijk. Ik was zo boos op de Sint en die stomme Pieten van hem. Ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien was het contrast te groot: al die uitgelaten kinderen, en mijn kleine meisje zonder haar moeder. Alsof hij er iets aan kon doen met zijn plastic staf en zijn aanplakbaard.
Toen ze me even uit het oog was verloren, stond de paniek op Lulu’s gezicht.
‘Ik zag je niet meer!’
We zijn dus maar samen naar haar lokaal gelopen, weg uit de drukte. Daar zaten we zwijgend naast elkaar op een tafeltje in de gang.
‘Nog niet weggaan papa.’
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Ik ben om twee uur uit vandaag.’
‘Ik weet het.’
‘Vergeet je het niet?’
‘Wat dacht je?’
Ze drukt me wat uitgedroogd suikergoed in mijn handen, dat ze kennelijk van een van de Pieten heeft gekregen.
‘Voor onderweg, papa.’

8 opmerkingen:

  1. Wat heeft dat sinterklaasfeest toch, dat het zo over hoop gaat die ineens geen bodem meer heeft, geen belofte. Mooi geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een goed verhaal. Wat heb je dat mooi opgeschreven, Klaas. Dagen zoals dit zijn ellendig, dat is zo - dat je het alleen moet doen. Maar je doet het goed! Houd moed.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. door jouw schrijven ging ik terug in de tijd
    lang geleden op de schouders van mijn vader
    minstens 60 jaar werd ik terug geslingerd
    op de dam, ook zonder moeder
    sinterklaas kijken de aankomst
    toen waren de mensenkinderen in/uit zuid
    nog heel normaal ook op de school waar ik toen zat
    jan van eijkstraat eerste daltonschool
    bovendien bestond er toen voor zover wij wisten geen sushi
    marsepein pepernoten borstplaat en wat al niet meer
    vreemd ,roepen om sushi
    je doet het vanuit mijn oogpunt erg goed
    groeten patty

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fijn dat je hier weer schrijft.

    Knuffel voor jullie!

    Ik lees ook Bibian's boek, en ik draai jullie ceedeetje in de auto...
    Ze laat echt haar sporen na, maar dat is maar een schrale troost.

    Meisje zonder moeder, man zonder vrouw
    als ik kon toveren...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Briljant verhaal. Dank je wel. Zie ook bertvromen.blogspot.nl .

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een verdriet, wat een ontzettend gemis! Sterkte Klaas en je kinderen, voor nu en altijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hier moet ik toch echt even mijn tranen wegslikken.....zo mooi geschreven

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Nice blog,, i'm very enjoyed to visit this site. have a nice day :D

    BeantwoordenVerwijderen