zaterdag 10 augustus 2013

Wally

 
Ik zit voor mijn tent onder de tarp in een vouwstoel. Het is bewolkt, maar van tijd tot tijd breekt de zon door. Een rustig dagje, de kinderen vermaken zich met elkaar. Af en toe komt er eentje kijken of ik er nog ben.
We zijn nu vier weken van huis, langer dan ik voor mogelijk had gehouden.
Ik doe ongeveer de dingen die we vroeger met z’n vijven deden. Elke dag iets ondernemen. Een beetje rondhangen in de stadjes in de buurt. Overbodige aankopen doen. Bezoek aan een bezienswaardigheid. Naar zee. Nu we weer met z’n vieren zijn is het overwegend gezellig.
Ik geniet van het rijden in ons busje over de kleine kronkelige wegen, de eeuwige strijd van de kinderen om wie er ‘voorin’ mag zitten. Ik draai onze liedjes en schiet vol, en dat is ook precies hun functie. Onze eigen zelfgemaakte tearjerkers.
Ik vraag me af of je me gadeslaat. Of je ziet hoe ik je mis, maar je toch ook al verraden heb. Of je begrijpt wat ik doe, wat ik probeer te doen. Meestal begreep je me beter dan ikzelf; met het overzicht van de buitenstaander, de blik van de ander.
Er is een jaar voorbij gegaan. Ik kan nog altijd niet geloven dat ik je nooit meer zal zien, dat je nooit meer met die licht spottende blik naar me zal kijken, mij bij mijn naam zal noemen. Dat ik nooit meer je stem zal horen.
Ik heb geprobeerd open te staan voor een nieuwe liefde, maar ik geloof dat ik nu al jammerlijk heb gefaald. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik dacht dat het één naast het ander zou kunnen bestaan: liefde naast verdriet, vervulling naast gemis, maar ik denk nu dat het een illusie is. Ik heb een ander niets te bieden.
Ik voel je overal om me heen. Het is alsof ik maar een klein stapje moet doen om je ook werkelijk te kunnen zien. Een stap die ik nooit zal kunnen nemen; niet zolang ik besta.
Ik luister naar het ruisen van de bladeren in de wind. Het gekwetter van de vogels, het getjirp van een krekel, geritsel in de bosjes om mij heen. Een vliegtuig met zijn langgerekte aan- en weer afzwellende gerommel, een auto op het landweggetje verderop. En ergens in al die beelden en geluiden zit jij verstopt. Als ik maar goed genoeg mijn best doe, zal ik je zeker ontdekken.
Waar is Wally voor gevorderden.

18 opmerkingen:

  1. Natuurlijk heb je een ander van alles te bieden. Misschien (nog) geen relatie, maar dat hoeft ook niet. Dat kan komen, of groeien of toeslaan. Zo alleen met de kinderen is het duidelijk dat er iemand mist, die er voorheen wel was. Zeker als je op plekken komt met gezamenlijke herinneringen of op bepaalde momenten. Geeft niets, is prima. Ontrouw aan Bibian zul je nooit zijn, er is hooguit plaats voor iets en iemand anders in je leven als jij er rijp voor bent. Veel plezier verder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jammer dat ik je zo goed begrijp als je schrijft dat je het nog altijd niet kan geloven dat je Bibian nooit zal zien. Ik heb het boek van Bibian gelezen, de documentaire van jullie gezien. Allemaal heel herkenbaar. Mijn man is een maand eerder dan Bibian overleden. Zij hadden tijdens hun ziekte even e-mail contact.
    We probeerden ons voor te stellen dat het voor jullie nog erger moest zijn wat ons te wachten stond. Drie kleine kinderen. Wij hadden 1 groot kind van 19 jaar en mijn man was "al" 45 jaar.
    Onze dochter wilde altijd arts worden, oncologe om precies te zijn. Met al haar negens en haar tienen,ook tijdens de ziekte en net na het overlijden van haar pappa behaald zij,gemotiveerder dan ooit, nog steeds deze bijzondere resultaten. En begrijpt en voelt zij de patiënten van de Daniël Den Hoed Kliniek des te meer aan. Ik vraag me nooit af waarom of waarvoor, maar hoop dat onze dochter in haar zoektocht naar een betere prognose en kwaliteit van leven voor mensen als haar pappa en jouw Bibian iets kan gaan betekenen. Mooie blog Klaas.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 'maar je toch ook al verraden heb'. Jammer dat je het zo voelt. Wel begrijpelijk...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Weer bijzonder mooi, ik heb twee maanden geleden mijn vader aan de gevolgen van kanker, chemo en bestraling verloren. Hoe vaak je nu op plaatsen komt waar gezamelijke herinneringen liggen. Hoe je de kleine dingen mist, zoiets triviaals als een potje wordfeud, de verwoede discussies over de politiek, maar ook het flesje bier voor de stacaravan.Ik herken veel van jou emoties in mijn moeder die heel erg haar best doet het leven weer op te pakken en voor iedereen zo "gewoon" mogelijk over te komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Goed al dat gemijmer over Bibian dat mag, geeft je de kans om te rouwen en te verwerken.
    Fijn dat je toch van jullie vakantie kunt genieten.
    Sterkte met alles. Warme groet Rose.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zo dichtbij en toch zo ver weg!! Of is het andersom?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Als je zo eerlijk over je gevoelens bent is het nooit verraad. De lichamelijke gevoelens zullen ook opspelen en hadden het even nodig. Er komen nieuwe openingen die je weer zullen verwarmen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank je wel voor het delen van deze gedachtens en gevoelens.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. jullie zijn niet op vakantie! Maar maken indrukwekkende jeugdherinneringen voor later.
    Dat is prachtig mooi...
    Maria

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Gefaald heb je in mijn ogen wel; een paar maanden na het overlijden van Bibian, juist als jouw kinderen troost hopen te vinden bij hun vader, loop jij met je hoofd in de wolken naar een andere vrouw; je hebt een andere liefde niets te bieden zeg je ( voor je blog-buhne), en vergeet nog steeds dat je kinderen je nodig hebben. En om de beurt voorin zitten lijkt mij matigjes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zeg gefrustreerde anonieme kun je niet gewoon stoppen met je klote commentaar, daar zit Klaas en alle meelevenden van Klaas en zijn gezin absoluut niet op te wachten.

      Verwijderen
    2. helemaal mee eens
      maar ja volgens onderstaande zijn wij
      amateur psychologen
      wij mogen iemand niet steunen en al het goeds wensen
      volgens mij is die gene jaloers

      Verwijderen
  11. O jakkes Klaas, ben je zo eerlijk en probeer je alles zo oprecht te doen en krijg je zo'n reactie.... ik weet zeker dat de meeste mensen er volstrekt anders over denken en met erg veel respect met je meeleven.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Bah kun je die 'anonieme 'niet blokkeren , hij/zij geeft wel commentaar maar zonder naam, hoe laf is dat....
    KLaas leef je leven zo als jij denkt dat het goed is met vallen en opstaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Waar maken jullie je nou zo druk om? Anoniem geeft haar of zijn mening wat is daar mis mee. Klaas is stevig genoeg om deze mening te lezen .En Elly wat maakt het uit of je anoniem schrijft dat heeft niets met laf te maken.
    Wat mij wel stoort is dat gemekker van de amateur psychologen....dat Klaas het goed doet....en dat hij mag mijmeren...enz dat geanaliseer over zijn rouw proces de goedkeuring en het zo goed weten wat goed voor hem is, en de pluim die hij krijgt.hou op met het zo goed weten!!!
    Ik was niet van plan om anoniem te schrijven....maar nu doe ik het wel.
    Goede reis Klaas en geniet van je vakantie

    BeantwoordenVerwijderen
  14. ah jongens toch..ik vind ook dat de commentaren in het algemeen zoutloos zijn. Iedereen struikelt over elkaar heen om te laten zien hoeveel ze wel niet met Klaas begaan zijn. Ik word er in alle eerlijkheid soms ook een beetje flauw van. Laten we eerlijk zijn; natuurlijk is het pijnlijk voor de kinderen dat hij zo snel een nieuwe liefde had, waarom zouden we dat ontkennen? Tegelijkertijd durft deze man wel te laten zien wat er gebeurt in zijn leven. Als ik zijn blog lees komt hij bij mij over als een okay mens; uiteindelijk gaat het er om dat hij het beste voorheeft met de kinderen en uit alles blijkt zijn liefde voor hun. En zo erg is het nu ook weer niet als iemand een keer aan zichzelf denkt toch? Me dunkt, hij heeft ook recht op een leven, ook als dat soms wat lastig is voor zijn omgeving. Het is simpelweg voor iedereen een beetje passen en meten in zo een situatie..

    BeantwoordenVerwijderen