dinsdag 6 augustus 2013

Het begin

 
Lulu wil weten waar het begin van de snelweg is.
‘Papa wil je me waarschuwen als we bij het begin zijn,’ vraagt ze ernstig.
Ik beloof het.
‘Hoe ziet het begin er dan uit,’ wil ze weten.
Ik probeer me er een voorstelling van te maken. Is er wel een begin? Er zijn overal op- en afritten, maar waar begint het.
Ik zou het haar zo graag laten zien. Kijk Lulu: hier is het officiële begin. Het maakt me verdrietig.
We rijden in ons busje door Frankrijk; vier individuen die een gezin proberen te zijn. Ik hamer er steeds weer op: we zijn een gezin hoor jongens. Wij horen bij elkaar.
Swip hoort me niet omdat hij een koptelefoon op heeft en naar electronische muziek luistert. Valentijn kraamt eindeloos onzin uit; denkt dat hij grappig is. En toegegeven: vaak is hij dat ook, maar doceren is niet zijn sterkste kant.
Lulu zit naast me met konijn op schoot, trots dat ze ‘voorin’ mag zitten, en let op de weg.
We zijn nu drie weken van huis, en ik wil het nog even volhouden.
Een gezin.
Overal om ons heen op campings staan gezinnen met kinderen. Het maakt me onrustig. Ik wil verder, dóór.
In het zwembadje maken mijn kinderen snel vrienden. Kunnen we hier langer blijven papa?
Ik lig langs de kant in een plastic ligstoel naar mijn kinderen te kijken. Wordt het ruzie? Nee, het gaat goed.
Lulu komt af en toe vragen waarom ik zo sip kijk.
‘Kom je ook zwemmen papa.’
‘Ik kom zo.’
‘Mis je mama.’
‘Ja.’
‘Ik ook.’
Ze neemt een aanloopt en springt het water in.
‘Kijk papa,’ roept ze vrolijk.
Op haar handen loopt ze over de bodem van het bad. Haar benen steken boven het wateroppervlak uit.
‘Heb je het gezien papa?’
Ik heb het gezien.
Ondertussen bestudeer ik de kaart. Misschien geeft de kaart me het begin; op de tomtom zal ik het nooit vinden.
Ik wil zo dicht mogelijk tegen de Spaanse grens aan camperen, en het liefst ergens waar het rustig is - ver van huis – zodat we dagtochtjes naar San Sebastiaan kunnen maken, waar ze de allerlekkerste ‘pintxos’ hebben.
Een enkele keer zie je nog wel eens een ouder echtpaar in een auto waarvan er één een grote kaart, half uitgevouwen op schoot heeft liggen, en de ander aanwijzingen geeft welke afslag er genomen moet worden, maar meestal wordt er op de tomtom gereden.
Ik hou van kaarten. Misschien omdat ik componeer; een partituur is ook een soort kaart, die je de weg door een compositie wijst.
Maar Lulu vertrouwt op mij als wegwijzer.
‘Zijn we al op de snelweg papa?’
‘Nee nog niet.’
We zijn op zoek naar het begin.





11 opmerkingen:

  1. Wij zijn ook ouder echtpaar en ik lees graag en goed de kaart, zo zie je ook in welke omgeving je nu eigenlijk bent en hoever het nog is. Jongeren hebben geen idee waar ze nu in provincie en zeker niet waar in het land ze zijn.

    Toch voor Frankrijk gekozen lees ik, ik hoop dat het je veel goed oplevert als gezin.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig stukje. Kleine Lulu die net als elk kind altijd weer het moment geniet, uit het nù haalt wat ze kan.
    Bij kaartlezen krijg ik spontaan hartkloppingen, meneer of mevrouw Tomtom hoor ik dan wel weer maar versta ik maar half, ruimte dus voor het onverwachte. Kreeg ik ooit briefje mee met uitleg over winkelen op 4 plaatsen in de buurt van een vakantieverblijf, en bij Saint-Hilaire (herinner me de juiste heilige niet) stond tussen haakjes het woord "dichter". Heb ik me dagen suf gepiekerd om welke poëzie het ging.
    Het begin, zou dat wel bestaan ? Lijkt me gelinkt aan richting. Neem een stukje touw, ontspringen beide eindjes uit het niets, en toch, zonder die eindjes geen touw. 't Is maar wat je waarneemt en in welke richting je kijkt :-).
    Heel veel reisplezier nog !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Klaas, je bent geweldig! Echt! En jullie zijn een gezin!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha Klaas, wat schrijf je toch prachtig! Mijn favoriete plekje in de Hautes-Pyrénées: Batbère Aire naturelle in ARRENS MARSOUS.
    Tussen de bergen, aan een beek, op loopafstand van een dorpje, op loopafstand van een zwembad, en verder prettige niksigheid. in Arrens-Marsous zijn meerdere campings. Ze zijn allemaal stom, behalve Batbère Aire naturelle.
    http://www.camping-frankrijk.nl/campingfrance/campingdetail.asp?longid=278567
    Hartelijke groet, Marlies

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vroeg mij toch af waarom zijn jullie niet naar de karpaten?

    citaat:We hebben besloten het van de zomer met onze twee gezinnen te gaan proberen in de Karpaten in Transsylvanië. Daar zijn we allebei nog nooit geweest.
    S. verdiept zich in de aanschaf van een oude Duitse brandweerbus waar we met z’n allen inpassen. Swip droomt al van een met bloemen beschilderde hippiebus. S. zegt dat ze het een goed idee vindt. Als we een bus vinden, mogen haar en mijn kinderen hem beschilderen. Het maakt me vrolijk en verdrietig tegelijk?

    Liefs Maria

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gelukkig hoeft Klaas geen verantwoording af te leggen!!!

      Verwijderen
    2. Vrolijk, verdrietig en vooral nieuwsgierig!

      Verwijderen
  6. Ik maak me een beetje zorgen. Wat is er gebeurd met je vriendin S. en haar dochters? Hebben jullie die onderweg ergens aan een boom gebonden?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Valt dit antwoord onder humor? Dan heb ik zeker geen gevoel voor humor, walgelijke reactie!

      Verwijderen
    2. helemaal mee eens walgelijk en ongepast
      eigenlijk moet je zo iemand doodzwijgen
      en je schouders ophalen

      Verwijderen
  7. Helemaal mee eens zeer ongepast!

    BeantwoordenVerwijderen