Cacique

 

‘Heb jij wel eens rum gedronken papa,’ vraagt Swip als we na zonsondergang rond een vuurtje zitten in de tuin in Meerle.

‘Ja hoor,’ zeg ik gedachteloos.

‘Hoe sterk is dat dan,’ vraagt Lulu.

‘Sterk,’ zeg ik, ‘ik weet het niet precies.’

‘Is rum lekker,’ vraagt Swip.

‘Nee,’ zeg ik. ‘Ik geef er niet zo veel om.’

Ik ben er niet zo erg bij met m’n gedachten, en bovendien drink ik nu al een paar dagen helemaal niet omdat ik de dag ervóór veel te veel rosé had gedronken en daar zwaar voor gestraft was.

Over drie dagen is Bibian precies één jaar dood. Ik doe net of er niets aan de hand is; ik bepaal zelf wel wanneer ik rouw of verdrietig ben, maar de dag nadert onverbiddelijk en ik ben er kapot van.

Ik voel me diep en hartstochtelijk met haar verbonden en met mijn kinderen. In hen zie ik haar, zij zijn het dichtst bij haar dat ik kan komen.

‘Kijk ik drink rum papa,’ zegt Lulu, terwijl ze een slok cola uit een klein formaat duralex glas neemt. ‘Joho!’

‘Ik ook,’ zegt Swip.

En dan herinner ik me opeens dat ik wel degelijk van rum houd. We maakten er cocktails van: een scheutje rum, limoensap, spuitwater, ijsklontjes en muntblaadjes. Voor de kinderen met bruine suiker in plaats van rum. Cacique was ons merk. We dronken het voor het eerst op Lanzarote bij haar ouders.

Later vonden we het in de schappen van enorme Spaanse supermarkten waar we net zolang dwaalden tot we er gedeprimeerd van raakten en afspraken dat we er nooit meer zouden komen; tot we er toch weer verzeild raakten, op zoek naar overbodige zaken zoals dvd’s van klassieke Westerns die we voor de tent op Bibian's witte laptop keken met een klein glaasje rum uit de klassiek vormgegeven fles in de bekerhouders van onze kampeerstoelen.

Al die dingen die we deden, het eten dat we maakten, de constante verwondering over de wereld om ons heen. Het is gewoon te veel. Ik kan het niet allemaal onthouden, conserveren.

‘Het is alsof je computer is gestolen,’ zegt Valentijn. ‘Ineens ben je alles kwijt. Kun je er niet meer bij.’

Ik vind het een rake vergelijking. De computer speelde sowieso een grote rol in ons gezin. Ik kan niet aan Bibian denken zonder haar met haar laptop en haar iphone voor me te zien. Hangend tegen een muurtje; haar langgerekte schaduw over het asfalt van een verlaten straatje, voor de deur van een vanwege de siësta gesloten bibliotheek in een of ander zuidelijk Spaans stadje omdat ze daar wifi had.

Of op de camping, verwoed typend aan een bewerking voor kinderen van Romeo en Julia, elke paar minuten ‘haar facebook’ checkend.

Ja, ik hou van rum.