dinsdag 18 juni 2013

Ventilator


Half juni, een jaar geleden. Het lijkt oneindig ver weg. Ik herinner me het geluid van de luchtventilator die vrijwel dag en nacht aanstond.
Bibian lag het grootste gedeelte van de dag op haar ziekenhuisbed voor het raam aan de straatkant. Daar schreef ze ook haar laatste blogs.
Toen ze zelf niet meer kon schrijven, bood ik aan haar schrijver te zijn, ze hoefde alleen maar te dikteren. Maar ze wilde niet meer. Het was klaar. Op. Ze kon haar gedachten niet meer ordenen; wist halverwege een zin niet meer waarover het ging.
Als ik aandrong, werd ze woedend. Ik begrijp het best. Het was mijn onwil in te zien dat ze stervende was. Dat ze er weldra niet meer zou zijn. Zij was veel realistischer dan ik.
Ik kon en wilde het niet geloven. Bibian dood. Onmogelijk.
Vrijwel tot op het laatst heb ik gedacht dat er een wonder zou gebeuren. Waarom ook niet. Mijn leven hangt aan elkaar van wonderen.
Nu zit ik op de bank, met mijn laptopje op schoot, zo’n beetje als ik mij Bibian herinner. Ik weet niet precies waarom, maar haar verwoede getik op het toetsenbord maakte me zo gelukkig. Misschien ben ik daarom wel gaan schrijven; om dat geluid, die sensatie terug te halen.
Die laatste weken spraken we niet veel meer met elkaar. Ik had haar nog zoveel te vertellen, maar ze nam het niet meer op. ‘Te veel informatie’, zei ze steeds. Uren zat ik naast haar. Ik wilde eigenlijk bij haar liggen, maar elke aanraking was haar een marteling. Mijn enige ambitie was bij haar zijn. Het maakte me niet uit: als ze er maar was. Mijn prachtige meisje. Mijn lief, mijn Bibian.
Er zoemden grote vliegen door de kamer. Hoe schoon ik het huis ook hield, steeds waren er weer die vliegen. Bibian raakte er van in paniek. Ik wapperde ze naar buiten, sloeg ze met een krant tot bloederige vegen op het raam of electrocuteerde ze tot ze knetterden op het electrische tennisracket waar we in de zomervakanties zoveel plezier van hadden gehad.
‘Klaas, Klaas, doe iets aan die vliegen.’
Steeds kleiner werd haar wereld.
Ik verheugde me op de ochtenden. Als we wakker werden, was ze een paar kostbare minuten weer gewoon Bibian. Alsof ze even was vergeten hoe ziek ze was. We praatten wat, meestal over de kinderen. Ze vroeg me hoe het met me ging, waar ik mee bezig was. Lopende zaken. Dan gaf ik haar haar pillen en hielp ik haar naar beneden. Tegen de tijd dat ze zich in haar ziekenhuisbed had geïnstalleerd, was ze alweer doodmoe en ver weg.
Het was het begin van de zomer.

12 opmerkingen:

  1. hartverscheurend...diep respect voor jullie allebei...echte liefde!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je posts van vorige week en die van nu doen me veel; Ik dacht al veel aan Bibian en dat het nu een jaar gelden was, en hier lees ik hoe het nog steeds een grote impact heeft op jullie leven, zoals te verwachten. Woorden schieten te kort. Bibian zou jullie het beste gegund hebben, en ook deze stap achteraf hebben kunnen begrijpen, denk ik. Ze wilde niet zonder jullie, maar wilde ook dat jullie het beste uit het leven zouden krijgen. Ook nu weer; het één is bestaanbaar naast alle andere emoties, zo is een mens . En Klaas, ze zxal vooral trots op je zijn. Echt wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. es even kijken... hoelang ben ik nu weduwe. 1 jaar en 3 maanden.
    het ging/gaat zo goed! af en toe verdrietig, dat wel, maar ook toch goed de draad oppakkend en het hele seizoen gewoon weer fulltime aan het werk.
    ook in het bezit van een lieve nieuwe vriend.
    maar toch, nu zo met die zon en dat mooie warme weer betrap ik me op een dosis melancholie pfffff ik staar nr die blauwe lucht en voel tranen stromen.
    shit... wat mis ik 'm.
    ons vanzelfsprekende leven!
    ik voel me vaak zo... ja wat eigenlijk... zo'n bescheten gevoel!
    beteuterd,

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Klaas, jij hebt het talent iets zo te verwoorden dat ik het voor me zie en haast de sfeer kan voelen! Dat doet me telkens weer beseffen hoe fijn het is dat het weer goed gaat met mijn man en dat ik daar van moet genieten, want het kan zomaar anders zijn. Maar door jouw stukjes en de reacties hier weet ik als het toch gebeurt zal ik met de kinderen weer verder moeten en kunnen. Jullie hier allemaal kunnen dat ook en doen het ook, hoe moeilijk het soms ook is. Heel diep respect voor jou Klaas en de anderen hier die in een dergelijke situatie zitten.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja, wat kan het begin van een seizoen gemarkeerd worden door zoiets groots en ingrijpends. Ik denk elk jaar weer, nu na 16 jaar nog, bij het begin van de zomer: waarom voel ik me toch zo nerveus en vervelend. En dan denk ik aan mijn vriend die toen overleed. Zijn dood is onlosmakelijk verbonden met de eerste warme zonnestralen. Het is niet erg; na zoveel jaar heb ik er vrede mee. Ik neem hem altijd mee in gevoel en gedachten, maar het is geen belasting meer.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn moeder overleed twee weken na Bibian. Ik dacht ook tot op het laatst dat zij niet dood kon gaan, er zou hoe dan ook een wonder gebeuren. Ik kon me niet voorstellen en indenken dat iemand zoals zij veel te jong zou gaan.Ik wilde het me ook niet indenken.
    Maar het was zo. Mijn sprankelende moeder ging dood. En dat was en is nog steeds bizar.

    Ik lees je blog graag. Ik herken heel veel dingen, ook al beschrijf jij vanuit het achterblijven als man en vader, en lees ik 'als kind'. Al behoor ik officieel al lang niet meer in de kind-categorie.. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik las paniekspinnen pas nadat Bibian was overleden en zelfs toen wilde ik nog dat er een wonder zou gebeuren.Ik wilde een toverstokje vasthouden, waarmee ik haar terug zou kunnen toveren, naar jou en de kinderen. De dood blijft zo onbegrijpelijk en ongrijpbaar....we verschijnen en verdwijnen....een komen en gaan....waarheen, waar vandaan....zit er iets anders op dan het leven leven, zolang het ons is gegeven?

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik heb me al dikwijls de bedenking gemaakt dat het leven wreed is. Ben je daar gelukkig met een lief uit de duizend en wordt ze je ontnomen, en nog niet eens zonder lijden, dus het leven kan nog sadistisch zijn op de koop toe. Denk ik ook vaak dat lijden moeten aanzien erger is dan het te ondergaan, want sta je daar, machteloos. Neem mij dan zou je tegen die pijn willen schreeuwen, maar doe je je lief dan die hartenpijn aan, en dat wil je ook niet.
    Welk doel dient het leven ? Ik verlies me in al het moois er te zien, te ervaren, te voelen is. Alleen daarvoor zou ik wel duizenden levens willen leven.
    Ik krimp in elkaar bij elk zinloos lijden want elk eind beneemt me de adem, en toch, ik adem door, moet wel, en ik ga verder want ben nodig. Nodig voor mijn kinderen die hun eerste lessen te vroeg op hun bord krijgen, ik me afvraag wat er straks bij hen zal doorwegen, schoonheid of het aanzien van lijden.
    Leven bestaat uit beide, in elk begin ligt het einde besloten, alleen weten we niet hoe en wanneer. Reden om elk moment te koesteren. Tijd glijdt als zand door onze vingers, wat blijft zijn onze herinneringen. Daar moeten we het mee doen. Leven in het nù met wat dat van ons vraagt, met alles wat het te bieden heeft, en leven met herinneringen, bitter zoet, aanvaarden dat ze enkel nog in ons leven.


    BeantwoordenVerwijderen
  9. Een tijdje heb ik niet kunnen lezen en nu was het ineens veel, daarom reageer ik hier even op alles, ook omdat ik las dat je het wel leest. Ik las ook dat mensen je de " rug toe hebben gekeerd" hier op je blog. Ik ben niet een van die afvalligen, maar soms is een week te snel voorbij en heb ik niet de kans gehad om hier te kijken. En, ja, zo gaat het inderdaad, mensen plaatsen je op een voetstuk om je er even hard weer vanaf te laten donderen. Dat is dan jammer, maar niet het einde van de ( blog)wereld gelukkig, ik vind het al knap dat je schrijft en ook nog regelmatig, daar heb ik dan weer moeite mee. Soms zijn er dingen die je niet wil vertellen en dan moet je dat ook vooral niet doen. Dat "gedoe" met die vliegen is wel opvallend, zou het zelfs het gezoem zijn dat teveel was ? Ik ben ook niet gek op ze en volg ze tot ik ze buiten kan zetten of als dat niet lukt ( jammer, maar dan had je maar geen vlieg moeten worden) naar de vliegenhemel kan helpen. Grappig ( eigenlijk was er toen niets grappigs aan natuurlijk), dat je dat zo bij is gebleven. Ga vooral door met leven, liefs Suus.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Een ieder moet z'n mening kunnen weergeven. Goed of slecht we leren ervan. Niet iedereen ondergaat de dingen hetzelfde.
    Een tegengestelde mening geven moet kunnen maar dan wel positief en niet aanvallend.
    Ik kreeg kleinkinderen na de dood van mijn man. Hij zal zun kleinkinderen nooit kennen maar ze zijn er wel nu!
    Ik zie hem in ze terug het leven gaat gewoon door.
    liefs Maria

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja Maria, dat zijn toch kostbare kado,s !!!!

      Verwijderen