Op straat ontmoette ik H., een oude vriendin
van mijn moeder. We liepen een stukje samen op en dronken koffie op een terras.
We spraken over van alles en nog wat, over mijn ouders, de oorlog, het jodendom
en over Bibian.
Hoewel ze Bibian nauwelijks heeft gekend, zag
ze allerlei overeenkomsten met mijn moeder, met wie ze jarenlang zeer goed
bevriend was. Twee sterke en getalenteerde vrouwen, verwaarloosd en
tekortgedaan door extreem egocentrische ouders, met een grote drang tot
‘wiedergutmachung’. De liefde die ze zelf niet hadden ontvangen, wilden ze hun
eigen kinderen niet ontzeggen. Beide veel te jong gestorven aan
kanker.
Tussen neus en lippen door vertelde H. dat ze
een medium was, en regelmatig contact had met ‘de doden’.
Het was een zonnige dag, en ik had nog wel
even tijd voor ik Lulu op moest halen in de Obrechtkerk, waar ze met een
vriendinnetje naar een marionettenvoorstelling van Repelsteeltje was.
Ik mis Bibian ontzettend, maar ik maak me geen
enkele illusie over de toekomst van onze relatie. Bibian is dood en ik zal haar
nooit meer zien. Natuurlijk kan ik me nauwelijks een voorstelling maken van de
werkelijke betekenis van ‘nooit’, maar ik twijfel er niet aan dat onze
scheiding definitief is en onherroepelijk.
H. vertelde mij echter dat ze Bibian nog
onlangs had gesproken. Zoals ze het beschreef, leek het nog het meeste op een
ouderwetse dameskrans, maar dan zonder dames. Ze verzekerde mij dat Bibian veel
waardering voor me had en trots op me was. Ze had ook nog ontdeugende grapjes
gemaakt.
Al eerder vertelde een andere vriendin mij een
soortgelijk verhaal. Zij had duidelijk Bibian’s aanwezigheid gevoeld op een
bijeenkomst van vriendinnen.
Ook toen had Bibian haar waardering
uitgesproken voor mij als weduwnaar en vader.
Hoewel ik op beide vrouwen erg ben gesteld,
kan ik helemaal niets met deze informatie. Waarom zou Bibian zich vertonen op
een seance bij H., waarvan ze het adres niet eens kende, en op een
vriendinnenbijeenkomst ter ere van haarzelf in het huis van E., boven in de
slaapkamer.
Met mij of met de kinderen heeft ze tot op
heden nog geen contact gezocht, en dat zou toch eigenlijk veel meer voor de
hand liggen. Of mis ik – als de aarts-materialist die ik ben – alle signalen;
staat mijn antenne verkeerd afgesteld.
Ook bij Bibian’s zogenaamde welwillende
waardering voor de invulling van mijn weduwnaarschap kan ik mij weinig
voorstellen. Misschien zou ze wel blij zijn met mijn zorg voor onze kinderen –
ik doe in elk geval erg mijn best een goede en lieve vader te zijn; maar dat ik
regelmatig in de armen van een nieuwe liefde lig, zal ze mij ook van gene zijde
zeker niet in dank afnemen.
Ik denk dat het leven voor de levenden
is.
Goede conclusie Klaas! Blijf met beide benen op de grond staan. En die nieuwe liefde zal ze je vast van harte gunnen, als ze dat al zal kunnen.
BeantwoordenVerwijderenBeste Klaas,
BeantwoordenVerwijderenEen "verkeerd afgestelde antenne" kun je draaien. m.a.w.: sluit je niet per definitie af voor een mogelijk contact - hoe of waar dan ook - met Bibian.
Te veel heb ik nu gehoord van contacten met overledenen, en dan niet aleen van de "zwevers" (niet negatief bedoeld!!), maar ook van mensen die wars zijn/waren van dergelijke ervaringen. Je maakt zelf al een treffende opmerking, nl. die van "aarts-materialist". Aan "gene zijde" bestaat dat niet (denk ik) en bestaat de jaloersheid op een nieuwe vriendin ook niet (denk ik).
Ook ik ben zo'n aarts-materialist en was (!?) wars van "zweverigheid", maar ik heb toch al een aantal keren de aanwezigheid van m'n vrouw mogen ervaren; te weinig en te concreet naar m'n zin, maar het schijnt (blijkt?) zo te zijn dat de ander bepaalt hoe en of ze zich openbaart. Daar schijnen ze zelf ook in te moeten ontwikkelen, afhankelijk van de manier waarop ze zijn overleden; plotseling of "langzaam groeiend" naar een onvermijdelijk einde.
Ik zou daar graag eens met je over willen praten omdat ik zoveel gelijkenissen zie, maar ik begrijp uit je eerdere blogs dat je daar geen behoefte aan hebt, en dat is ook zeer begrijpelijk!
Mocht je ooit eens contact hebben met Bibian, laat je dat ons dan ook weten?
Vriendelijke groet!
Je laatste zin zegt het al Klaas, Het Leven is Voor de Levenden!!!
BeantwoordenVerwijderenVaak is 'doorkomen' bij je meest dierbaren het moeilijkst, ook al omdat zij in hun rouw en verdriet 't minst open staan. De twee omgevingen waar Bibian aanwezig was van de andere kant waren zeer uitnodigend voor haar. Aan die andere kant, in die andere dimensie, daar bestaat geen bezitterigheid en angst voor verlies. Jaloezie dus ook niet. Bovendien zal ze je niet begluren vanuit die andere dimensie, wees gerust: daar voor is er te veel respect voor de levenden!
BeantwoordenVerwijderenJe leeft en je gaat dood. En dat doet soms verdomd veel pijn bij de achterblijvers, (want) hun leven gaat door. En zo hoort het ook. Leef je leven Klaas, met je kinderen, je nieuwe liefde, je herinneringen aan je mooie vrouw. In die herinnering is ze bij jullie, komt ze in jullie leven langs. Dat sommigen mensen met doden denken te kunnen communiceren, zegt meer over hun wèns om dat te kunnen, denk ik. Dat geeft niet - ook dat kan troost geven. Maar daarmee is hun beleving niet echter. Het is dezelfde beleving, maar dan anders benoemd. Ofzo.
BeantwoordenVerwijderenBeste "Anoniem",
VerwijderenAls het zo simpel zou zijn als 'je leeft en gaat dood', dan zouden diegenen die in reincarnatie geloven (en dat ook kunnen terug halen uit eerdere levens) hun geloof kunnen weggooien. Lichaam en ziel zijn twee zaken die in een huidig bestaan samen gaan, maar na een overlijden gesplitst worden.
Soms zichtbaar, soms voelbaar........, maar rationele bewijzen zijn er (helaas?) niet. Tja...wat is geloof?
Overigens zal die vorm van communiceren ook niet altijd troost bieden!.
Zoals ik al zei: het is denk ik dezelfde beleving, maar dan anders geïnterpreteerd, anders uitgelegd. Als je gelooft dat je iets uit een vorig leven kunt terughalen, lijkt het ook alsof je dat echt kunt. Vaders en gedachten van wensen enzo. Maar goed, ieder zijn 'geloof'. Maar het getuigt m.i. van egotripperij als je gaat zeggen dat je iemand overleden geliefde hebt 'gezien' of 'ontmoet'. Dat doet mensen pijn. Als je echt denkt dat het zo is, prima, maar hou dat voor je.
VerwijderenRespecteren dat andere mensen er anders over denken en niet zo oordelen!!!
VerwijderenEerst en vooral, wat ontzettend fijn dat je ondanks alle op- en aanmerkingen doorgaat met je blog. Ik lees je graag. Niet zozeer omdat je een weduwnaar of alleenstaande vader bent, maar vooral omdat je een mens bent met levensvragen en die ook de essentie uit het leven weet te plukken.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me ooit eens deelgenomen te hebben aan een “geesten oproepen”-séance, en die zogenaamd mislukte door mijn “negatieve” instelling. Ik denk dat je overledenen niet moet lastigvallen met ego-kwesties. Ik koester ze in mijn hart waar ze van levende gezellen lichtende gidsen werden, ik zie ze glimlachen als ik goed doe, fronsen als ik er een zootje van maak, en ja, heel vaak denk ik gewoon niet aan ze, ga mijn eigen gangetje, want ik LEEF ! Uiteindelijk ligt het allemaal in ons, komen we voortdurend onszelf tegen. Als je schrijft dat Bibian het wellicht niet leuk vindt dat je in iemand anders armen ligt heeft dat veel meer met jezelf dan met Bibian te maken. Het is zeker dat Bibian liever oud geworden was met jou en haar kinderen dan jong te gaan, maar als je dan toch wilt kijken naar wat je achterliet lijkt het me veel zinniger dat je hen alle goeds toewenst en toestuurt want wat er toe doet is niet met wie of wat of hoe, maar de kwaliteit zelf van een gegeven. Liefde is een werkwoord, en met wie we het ook maar vervoegen, mits gemeend en het uit ons hart komt, zal het ons altijd verenigen met het gegeven “liefde”. Wat ons laat opbloeien, gelukkig maakt en houdt, is het volgen van ons hart, meer dan gedachten en gevoelens of wat was, niet meer is, of had kunnen zijn. Het hart is groot genoeg om alles te bevatten.
Je vraagt je af waarom Bibian aan de enen verschijnt, aan jou en je kinderen niet. Voor alles een tijd. De ervaring heeft mij geleerd dat overledenen “verschijnen” op het moment je ze echt moet loslaten, met je leven verder moet. Krijg je dan in een droom of zo een boodschap die dat mogelijk maakt, soms, soms ook niet. Ik heb nog nooit contact gehad met mijn overleden ouders, wel met een dierbare verongelukte vriend die me 2 dagen later in een droom al lachend vertelde dat zijn leven gewoon “zo” ging, een tante die me oneerlijk behandeld had me vergiffenis vroeg, ook in een droom, 3 jaar na haar overlijden…
Een séance bijwonen of met een medium praten die contact kan leggen zal Bibian niet levend terugbrengen, maar jouw leven kan wel een getuigenis zijn van haar liefde voor het leven.
mooi!!
VerwijderenHoi Klaas,
BeantwoordenVerwijderenWaarom boek je niet eens gewoon een sessie bij medium H? Wie weet. Het succes daarvan staat los van jouw scepsis. Misschien kom je erachter dat jouw antenne inderdaad niet goed staat afgesteld, en kun je Bibian's aanwezigheid wel voelen via haar. Daar zijn mediums voor. Op zijn minst lijkt het me een interessante ervaring.
Groetjes, Nina
Is het misschien een optie om met beide benen op de grond te blijven staan en vooral doorgaan met leven?
BeantwoordenVerwijderenGroet, Thea.
+1
VerwijderenAlle opties zijn nog open daarom heet het ook geloven
BeantwoordenVerwijderenNiemand kan zeggen wat wel of niet waar is
Weet alleen wat ik zelf heb meegemaakt
En ik ben zeker geen zweverig type
Al van jongs af aan ben ik er mee behept
Vroeger noemde ze dat "onder de helm" geboren
Doodsbang was ik er voor
Nu weet ik er mee om te gaan
Ben door ziekte ook een paar maal
heel dichtbij de scheidslijn geweest
Normaliter praat ik er niet graag over
Mensen die het afdoen als zweven,
mogen mijn antenne gratis hebben
En ik kan mij niet voorstellen
dat iemand "klaas" pijn of verdriet wil doen
er is meer tussen hemel en aarde
als wat wij kunnen zien en bedenken
groetjes patty
Het zijn wel vaak mensen die slecht kunnen spellen die een bijzondere 'gave' hebben, is mij zo door de jaren opgevallen.
BeantwoordenVerwijderensite is ff offline
VerwijderenMensen die zaniken over spelfouten, zijn op andere fronten vaak ook erg irritant, is mij in de loop der jaren opgevallen. Overigens begrijp ik de relevantie van je commentaar niet op deze plek. Patty maakt in dit stuk namelijk geen enkele spelfout. Misschien moet je je eens verdiepen in het verschil tussen spelfouten en taalfouten.
VerwijderenGroeten, Nina