De kinderen spelen computerspelletjes en
kijken naar filmpjes op YouTube. Het ontgaat mij niet dat vrijwel alle
spelletjes en filmpjes zich afspelen in een wereld waar alleen nog het recht
van de sterkste geldt, waar iedereen met iedereen in oorlog is. Zombies dolen
door de straten op zoek naar levenden om te verorberen, klaar om zelf
vernietigd te worden met futuristisch ogende wapens.
Swip vertelt enthousiast over flashbombs –
‘weet je wat dat zijn papa?’ - die hij tussen een menigte vijanden laat neerkomen
zodat hij ze vervolgens vanaf het dak van het gebouw waarin hij zich heeft
verschanst, kan bestoken met bommen en granaten.
Valentijn hoor ik uit zijn kamer tegen een
vriendje, met wie hij via Skype in verbinding staat, schreeuwen dat hij ‘dood’
is.
Ze leven in een soort post-nucleaire wereld
waar men in stamverband op zoek is naar voedsel en huisvesting.
Ik moet denken aan de Engelse prins Harry, die
in een interview zijn missies als helicopterpiloot boven Afganistan enthousiast
vergeleek met een computerspel. Worden mijn kinderen op speelse wijze
voorbereid op de komende wereldbrand, waarvan wij nog onkundig zijn, maar die
door een duistere vijfde colonne van grootindustriëlen en andere
belanghebbenden allang is uitgedacht en ingeboekt als oplossing van de crisis?
Ik overdrijf waarschijnlijk, maar ben er toch
niet helemaal gerust op.
Swip zegt dat enkele van zijn klasgenootjes
dromen van een carrière in het leger. Ik kan me niet herinneren dat iemand uit
mijn omgeving een dergelijke ambitie koesterde.
Toegegeven: ook wij bestreden elkaar, of
kinderen uit een andere straat dan de onze. Wij gebruikten stokken en buizen
van PVC bij wijze van geweren, en een enkel klappertjespistool. We slopen door
de struiken van de tuin van het voormalige C.I.Z*). aan het Banplein, of door de
tuinen van de villa’s aan de overkant van de Reijnier Vinkeleskade. ‘Jij bent
dood!’, riepen we elkaar toe. Dan moest je tien tellen blijven liggen. Als we
er genoeg van hadden, toonden we elkaar achter diezelfde bosjes onze geslachtsdelen.
In mijn optiek was het allemaal een stuk
minder professioneel en realistisch dan de oorlogssimulaties waar mijn kinderen
zich mee vermaken.
Ik overweeg wel eens om ze filmpjes te laten
zien – YouTube staat er vol mee – van straatgevechten in Syrië, Libië of ander
dagelijks oorlogsgeweld. Van slachtoffers van de napalmbombardementen in
Vietnam, beelden van verminkte burgers en soldaten. Maar ik doe het natuurlijk
niet.
Ik denk dat mijn kinderen veel te leuk en veel
te slim zijn om zich later naadloos van achter hun computer console voor het
echte werk te laten strikken, maar van sommige andere kinderen weet ik dat nog
niet zo zeker.
*) Centraal
Israëlietische Ziekenverpleging
Boys will be boys, money and age determine the size of their toys........
BeantwoordenVerwijderenLeuk weer een berichtje!
BeantwoordenVerwijderenKlaas, ook ik heb tegen de atoombom gedemonstreerd in de jaren 80 en was ik not amused toen zoon van 16 ons liet weten een carriere in het leger te ambiëren. Ik heb me er hevig tegen verzet, ben met alternatieven gekomen die hij lijdzaam volgde enige tijd. Echter, ik ben tot het voortschrijdende inzicht gekomen dat hij zelf keuzes moet maken, ook al zijn dat niet de keuzes die ik gemaakt zou hebben en moet hij doen waar hij gelukkig mee is. Over een aantal jaren zal hij nog aan mij denken en dan zijn wij er weer om hem te steunen.
BeantwoordenVerwijderenHa, ja die spelletjes...
BeantwoordenVerwijderenOnze drie jongens doen graag en met volledige overgave schietspellen en zijn helemaal op de hoogte van het moderne wapenarsenaal. Ik snap dus ook niet dat, toen er onlangs in een plaats in Nederland vanwege een melding op een forum ver weg de scholen een hele dag dichtbleven, als argument werd gebruikt dat in dat bericht blijk werd gegeven van wapenkennis. Een béétje jongen die black ops speelt, weet alles van wapens.
En zelfs mijn dochter speelt graag en met goede inleving black ops, zitten ze daar weer, vier pubers op een rijtje voor het beeldscherm.
Maar toen laatst dochter een vriendje had die ook het leger in bleek te willen, en daarvoor zelfs een voorbereidende ROC-opleiding ging doen, moesten ze allemaal stiekem wat grinniken. Wat een sukkel, je gaat toch niet het leger in...
Dus, mijn kinderen zijn gelukkig net zo leuk, en net zo slim, als die van jou...