Ik dacht aan mijn vader die al meer dan
twintig jaar dood is. Hij was een stuk jonger dan ik toen hij zijn vrouw – mijn
moeder – verloor. Sommige mensen vonden hem arrogant. Dat was hij niet. Hij had
uitgesproken meningen en was daar soms een beetje rechtlijnig in, maar arrogant
was hij zeker niet. Hij was niet bang om zich uit te spreken - wat me een goede
eigenschap lijkt – maar ik herinner me ook een verlegen en onzekere man.
Hij kwam met enige regelmaat op bezoek toen ik
met R. op de Admiraal de Ruyterweg woonde. Die bezoekjes waren altijd
ongemakkelijk. Het boterde niet tussen mij en zijn nieuwe vrouw, en daar voelde
hij zich schuldig over.
Tegelijk gaf hij mij het gevoel dat hij
teleurgesteld in me was. Dat hij meer van me had verwacht.
Dat irriteerde mij. Ik had geen zin om aan
zijn normen te voldoen, vond dat hij me moest accepteren zoals ik was. Ik wilde
dat hij trots op me was.
Omdat hij toch ook wilde laten merken dat hij
mij wel degelijk voor vol aanzag, vertelde hij me de intiemste details over
zijn leven met mijn moeder en zijn nieuwe leven in Bergen. Alsof ik een zeer
goede vriend van hem was. Maar dat was ik natuurlijk niet: ik was zijn zoon. En
de vrouwen waarover hij praatte waren mijn moeder en mijn stiefmoeder.
Ik zou het niet in mijn hoofd hebben gehaald
om hem intieme details over mijn relatie met R. te vertellen. Ik vermoed dat
hij geshockeerd zou zijn geweest. Hij zou het niet hebben willen horen.
Misschien wilde hij ook wel gewoon zijn hart
luchten. Maar daarmee zadelde hij mij op met informatie die ik liever niet had
gehad. Ik denk dat zijn verhalen ook sterk gekleurd werden door twee
tegenstrijdige emoties: schuldgevoelens over zijn nieuwe relatie, zo kort na de
dood van mijn moeder, en een grote behoefte aardig, leuk en grappig gevonden te
worden door mij, zijn enige kind.
Vlak voor zijn dood heb ik hem een lange brief
geschreven met daarin alles wat ik hem verweet. Alles wat er misgelopen was
tussen ons na de dood van mijn moeder. Toen ik klaar was realiseerde ik me dat
ik hem die brief niet kon sturen.
In plaats daarvan heb ik hem een paar keer
opgezocht in Bergen, en punt voor punt, alles waar ik mee zat met hem
besproken. Ik verklaarde dat hij zich niet hoefde te rechtvaardigen of te
verontschuldigen. Ik wilde het alleen gezegd hebben voor het niet meer kon.
Dat was op zich al ingewikkeld om uit te
leggen, omdat zijn naderende dood onbespreekbaar was. Taboe.
Hij heeft me uiteindelijk toch de kans gegeven
alles tegen hem te zeggen wat ik op mijn hart had. Hij heeft het allemaal
aangehoord, terwijl ik in mijn aantekeningen bladerde. Na zo’n sessie zaten we
samen een beetje te snotteren en verzekerden we elkaar dat we ontzettend veel
van elkaar hielden.
Wat natuurlijk ook zo was.
Goed voor hem en jezelf dat je dit gedaan hebt!
BeantwoordenVerwijderenPam
het is bizar hoe oude dingen zich in het latere leven herhalen en je de kans geven het over en anders te doen?
BeantwoordenVerwijderenmaar de vraag is lukt dit wel.....aan de andere kant van de lijn?
Maria
Dapper en mooi....
BeantwoordenVerwijderenUiteindelijk dienen alle gebeurtenissen in het leven ertoe dat we ontdekken wie we zelf werkelijk zijn. Mensen van wie we houden, mensen met wie we ons ongemakkelijk voelen als we ze al niet haten, en hetzelfde met gebeurtenissen. Ze maken dingen in ons los, we reageren, protesteren of leren te berusten, en als je ’t zo allemaal bekijkt is het één grote film die zich in ons afspeelt. We denken dat we het middelpunt zijn, terwijl degene die kijkt en observeert, hem gebeurt helemaal niks. We zien gewoon altijd met dezelfde blik, het enige wat telkens verandert zijn de omstandigheden, de afstand tussen object en subject, en die gevoelens, emoties in ons losweken, daarmee de persoon kleuren die we denken te zijn, de hoofdrolspeler op het schouwtoneel dat leven heet. Daarmee ervaart die kijkt al wat hij werkelijk is, vanuit een bepaald referentiepunt.
BeantwoordenVerwijderenMijn vader was geen weduwnaar, hij schopte mijn moeder uit zijn leven, en daarna schopte mijn stiefmoeder mij uit haar leven, daarmee ook uit dat van mijn vader. Zijn dood was voor mij bevrijdend want het betekende dat onze harten nu één waren, en gezien hij vanuit dat één zijn, binnen in mij, alle standpunten verenigde, hoefde niks meer uitgelegd te worden. Er kwam vrede, kon ik zelfs de stiefmoeder vergeven als gids op mijn pad naar zelfkennis.
beste@klaas
BeantwoordenVerwijderenHet boterde niet tussen mij en zijn nieuwe vrouw,
mijn stiefmoeder.
Deze zin is me zo bijgebleven, jouw woorden
Je noemt die vrouw toch stiefmoeder
Heeft zij het toch verder geschopt dan ik na 25 jaar
Vindt het heel pijnlijk om te lezen
Wat jouw vader kennelijk in zijn onmacht, jouw mee heeft opgezadeld
Gelukkig heb ik dat niet meegemaakt
Na de dood eerst van mijn moeder daarna mijn vader
Maar alle andere varianten wel
Maar zoals @yayamarieke eruit is gegooid door de vrouw van haar vader
En schrijft: kon ik zelfs de stiefmoeder vergeven
Nog zo”n zin: mensen met wie we ons ongemakkelijk voelen als we ze al niet haten
Zo ben ik eruit gegooid door de kinderen van mijn man
Terwijl ik alleen maar liefde wilde geven en helpen
En ja helpen dat wilde ze wel
en daarna kan je ophoepelen als een vod aan de kant gezet
gebruiken en weggooien
ik heb het ze vergeven maar vergeten doe ik het nooit
dus het kan ook de andere kant op
het is en blijft een samengesteld gezin
terwijl ik zo blij was met ze
een keer een fout maken in 25 jaar wordt je gelijk op afgerekend
terwijl er is gezegd :je moet elkaar alles kunnen zeggen
en als je dat dan doet wordt je eruit gegooid
als ik zou vertellen wat deze twee mensen in 25 jaar hebben gedaan
geloof je je oren niet, is een gruwel story
belachelijk gemaakt beschimpt roddelen achter mijn rug om
hatelijke opmerkingen heb het allemaal over mijn kant laten gaan
de laaste keer was de druppel.....................
en dat is nog maar een klein rijtje voorbeelden
waarom doen mensen dit soort dingen?
moet in hun ogen wel erg slecht zijn
bovendien verloochenen zij ook hun eigen vader nog
en dat vindt ik nog het ergste
ik en mijn man begrijpen het nog steeds niet
mijn man wil ze nooit meer zien
lees al vanaf het begin mee en de enige die me enigszins begrijpen zo via deze pagina
zijn @mengelmoes die stelde: je hebt geen leuk leven gehad
en @theo h.
maar het hoort er kennelijk allemaal bij
bij dit wat men leven noemt
doe het anders, hoe dat weet ik zelfs niet
gun je zoveel geluk samen met je kinderen
ELKAAR IN WAARDE LATEN zou dat het zijn????????!!!!!!!!!
want iedereen heeft fouten, daar hoef je niet dapper voor te zijn om dat toe te geven
ik berust zo aan het einde en wil de hoofdrol niet spelen
groet patty
Aan Patty: er was een tijd ik dezelfde bedenkingen als jij maakte, kwam er ook een tijd ik nog enkel energie wou steken in "whatever warms the heart" met als enige maatstaf mijn eigen goedkeuring. De wereld is al zo moeilijk en ook zielig soms, waarom dan daar bovenop al dat negatieve vrijwillig blijven meezeulen ? Het verheft ons niet, maakt ons enkel nietiger, en doen we in dat geval precies onszelf aan wat we anderen verwijten. So, wees lief met jezelf, doe goed en zie niet om, zegen wie jou kwetsten en vervolg je pad :-)
BeantwoordenVerwijderendaar heb je gelijk in yayamarieke
BeantwoordenVerwijdereneen wijze les
groet patty