maandag 18 februari 2013

Zwaar


‘Dat zal wel zwaar voor je zijn’, zeggen mensen tegen me. Daarmee doelen ze op de verantwoordelijkheid voor drie kinderen die ik in mijn eentje moet dragen. Ik merk dat mij dat irriteert. Ik antwoord dan ook altijd van niet. ‘Nee hoor’, zeg ik dan, ‘het is eigenlijk heel gezellig. Ik ben blij dat ik ze heb. Als ik geen kinderen had gehad zou ik me geen raad weten.’
Thuis in Amsterdam klopt dat ook wel. Overdag zijn ze op school en heb ik het huis voor mezelf. Ik heb genoeg tijd om te schrijven, te componeren of andere dingen te doen. Om drie uur haal ik Lulu en Swip van school, doe ik boodschappen of andere klusjes en kook ik het avondeten. We bespreken de dag, hoe het op school was, of er nog wensen zijn, problemen. Net als in een echt gezin. Doordeweeks liggen de kinderen tussen acht en negen in bed, en heb ik de rest van de avond voor mezelf.
Soms bekruipt de eenzaamheid me. Ik kan er nooit zomaar even uit. Aan de andere kant deed ik dat vroeger ook nooit, maar toen was Bibian er.
Nu is het vakantie en ben ik met de kinderen in Meerle, in België.
Vandaag waren we een dagje naar Antwerpen. Beetje door de stad gelopen, geluncht, naar de film geweest en gegeten. De kinderen waren eigenlijk heel erg lief. Een paar keer laaiden er kleine ruzies op, maar het escaleerde niet.
Ik vind het leuk, maar merk dat ik me ook verloren voel. Wat mij bezighoudt kan ik nauwelijks met ze delen, en als ik het toch probeer hebben ze er weinig belangstelling voor. Ik loop een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik mis Bibian, met wie ik hier zo gelukkig was.
Ik vraag me af hoe ik dat in de zomervakantie moet gaan doen. Drie of vier weken alleen met de kinderen lijkt me lang. De jongetjes beginnen te puberen, zijn erg op zichzelf gericht, praten in een soort newspeak, maar Lulu mist duidelijk haar moeder. Ze wil hand in hand lopen, en in het restaurant bij me op schoot zitten. Ik realiseer me dat ik zwijgzaam ben. Niet zo uitbundig als vroeger. Bibian en ik waren altijd en eindeloos in gesprek, nu voer ik die gesprekken met mezelf.
Ik zie dat Lulu het koud heeft.
‘Waarom heb je geen vest aangetrokken.’
‘Vergeten papa.’
‘Zullen we dan maar ergens een vest voor je kopen.’
‘Nee.’
‘Waarom niet, zo is het toch veel te koud.’
‘Omdat jij altijd voor me uitkiest.’
Dat is waar, maar Lulu is vreselijk kieskeurig. Als ik geen knopen doorhak wordt er helemaal niets gekocht.
‘En als ik beloof dat jij mag kiezen.’
‘Echt waar?’
Ik beloof het. In de H&M ziet ze een vest dat ze leuk vindt. Helaas hebben ze het niet in haar maat. Een ander vest wel.
‘Kijk eens Lulu, vind je deze ook niet leuk?’
‘Nee.’
‘Probeer het nou even, volgens mij staat het je heel goed.’
‘Ik wil het niet papa, en ik mocht kiezen.’
‘Mag ik toch even kijken hoe het je staat Lulu.’
Nu komt Valentijn me te hulp.
‘Mooi vest Lulu, staat hartstikke goed.’
‘Hmm,’ zegt Lulu.
‘Vind ik ook,’ zeg ik. Het is waar, dat andere vest is leuker, maar deze is ook leuk, en ik wil dat ze warm gekleed is.
‘Kijk even in spiegel,’ zegt Valentijn.
‘Hmm,’ bromt Lulu.
‘Héé, mooi vest,’ zegt Swip nu ook, die een hekel aan winkelen heeft.
Ik reken het vlug af.
‘Ze wil het graag meteen aantrekken,’ zeg ik tegen de verkoper.
‘Helemaal niet.’
‘Kom op Lulu.’ Ik begin mijn geduld te verliezen. ‘Ik wil dat je het aandoet, het is veel te koud zonder vest.’
‘OK dan...’
Weer op straat loopt ze stuurs een paar meter achter me, maar dat houdt ze niet lang vol. Als we oversteken voel ik haar handje alweer in de mijne.
‘Heb je het nu niet koud meer?’
‘Nee papa.’





 

8 opmerkingen:

  1. Kippenvel en waterige ogen......

    Trude

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat betreft de vakantie, misschien kunnen jullie een paar dagen aansluiten bij vrienden met kinderen?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ZZucht...... het zijn van die dochter - moederdingen die zij nu zo erg mist en waarvan mannen eigenlijk geen weet hebben ( ja sorry, de meesten dan toch) Het komt wel goed met hulp van je "andere mannen" je ziet het, maar zwaar is het zeker, sterkte Klaas, Suus.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Klaas! Met veel plezier de Tijd bekeken dit weekend. Bekeken, want gelezen had ik het allemaal al natuurlijk. Wat ben je toch een leuke man! Ik heb twee zonen en zou als ik een dochter had, waarschijnlijk hier wel het een en ander kopen: http://www.chaos-and-order.com/shop/Girls-c-358.html Misschien hebben Lulu en jij wel wat aan de tip, na het vestjesgedoe in Meerle. Bij haar mooie donkere haar staan die felle kleurtjes leuk, denk ik. Ik heb geen aandelen, haha.

    Nou ja, zie maar. Als Lulu nog meer 'meisjessites' wil zien, zeg je het maar. Groetjes van Janneke (die af en toe meevoelt met Lulu tussen de mannen)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Alweer is deze blog weer zo herkenbaar. Voor mij heel fijn te lezen dat ik blijkbaar niet "abnormaal" ben ofzo. Ik heb mijn man afgelopen augustus verloren aan darmkanker (47 jaar) en heb 2 kinderen van 15 en 12 jaar oud.
    Ik heb het gevoel nog aan het "overleven" te zijn. Inderdaad, velen boeken alweer zomervakantie en ik kan me er niet toe zetten, weet nog niet wat te doen. Ik wil niet dat de kinderen 6 weken thuis zitten, gun hun enkele dagen er tussenuit net als vriendjes en vriendinnetjes. Maar kan mezelf er niet toe zetten naar bv. vakantiehuisjes o.i.d. te kijken. Schuif het maar voor me uit.
    "ik zie het straks wel weer" denk ik steeds.
    Wat fijn en goed dat je alles zo duidelijk kan verwoorden in je blogs. Het is erg herkenbaar (de meeste dingen) maar ik kan het niet zo op papier zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Herkenbaar, Klaas. De gevoelens van eenzaamheid terwijl je niet alleen bent. Maar toch...

    BeantwoordenVerwijderen