Bankzaken

Ik bel met de bank. Er zijn allerlei gezamenlijke rekeningen die op mijn naam moeten komen, een zakelijke rekening van Bibian die opgezegd moet en nog twee beleggingsrekeningen die omgezet moeten worden. Eindeloze formulieren en nog weer andere formulieren. Ik zag er enorm  tegenop, kon me er de afgelopen maanden nog niet toe zetten, maar ben het nu toch maar aan het regelen.

Ik vertel waarom ik bel en dat Bibian dood is.

‘Mag ik u allereerst condoleren met dit grote verlies meneer.’

Ik voel me meteen schuldig dat ik niet met een gebroken stem spreek, schor van de emotie, maar gewoon zakelijk formuleer wat ik wil dat er gebeurt. Voel me een oplichter, alsof ik er een slaatje uit probeer te slaan.

‘Dank u wel.’

Ik begin over de diverse soorten rekeningen en vraag of hij de nummers wil weten.

‘Uw vrouw was erg jong,’ zegt de bankemployee als hij alles ingevoerd heeft.

Ik val even stil.

‘Een-en-veertig jaar.’

‘Ik zie het.’

Stilte.

‘Ik had een en ander misschien al eerder moeten regelen, maar...’

‘Nee hoor meneer ten Holt, alles op zijn tijd.’

‘Ja,’ zeg ik aarzelend.

‘Mijn moeder was ook een-en-veertig jaar,’ zegt hij dan.

Ik moet even schakelen. ‘Wat verschrikkelijk, dat is veel te jong.’

‘Een tragedie, meneer. En ze was de derde op een rij aan mijn vader’s kant. Allemaal op hun een-en-veertigste gestorven.’

‘Aan kanker,’ vraag ik.

‘Nee meneer, allemaal aan iets anders. Dat is nou juist zo gek. Mijn moeder wel, maar mijn oma had een ongeluk, en mijn overgrootmoeder is verdronken.

Ik vind het ook heel gek.

Mijn moeder was zes-en-veertig, en mijn oma begin dertig, denk ik bij mezelf. Ik vraag me af of het gepast zou zijn om dat te vertellen.

‘Dus ik weet precies hoe u zich voelt.’

Ik beaam het. Ik wou dat ik het zelf wist.

‘Nou ja, niet precies natuurlijk.’

‘Nee?’

‘Vanwege dat mijn vrouw nog leeft. Zij is inmiddels twee-en-veertig jaar; uit de gevarenzone, zal ik maar zeggen, maar ik kan me toch heel goed voorstellen hoe u zich voelt.’

Ik knik begrijpend, maar dat kan de bankemployee niet zien, waardoor er weer een stilte valt.

‘Vanwege mijn vader bedoel ik.’

‘Ja natuurlijk,’ zeg ik vlug. Ik kan het niet helemaal meer volgen.

‘Had u verder nog vragen meneer ten Holt.

‘Over de dood van mijn vrouw?’ Ik slik het net op tijd in.

‘Ik geloof het niet.’

‘Het is u allemaal duidelijk?’

‘Ik denk het.’

‘Kan ik verder nog iets voor u betekenen?’

‘Ik geloof het niet.’

‘Dan wens ik u nog een prettige dag meneer ten Holt.’

Ik wens hem hetzelfde.

‘En nog heel veel sterkte met uw grote verlies.’

Ik mompel iets dat ik me wel red, maar hij heeft al opgehangen.

Aardige man.