zondag 27 januari 2013

Half jaar


Lieve schatje van me, het is nu iets meer dan een half jaar geleden, die verschrikkelijke woensdagmiddag dat je er de brui aan gaf. Ik wilde je komen opzoeken, maar ik heb het niet gedaan. Ik kan het niet verdragen, dat jij daar ligt onder de natte sneeuw in de kou. Ik kom wel weer. Geef me even.
Elke dag ruim ik iets op van je spullen, beslis ik of ik het bewaar of niet. Soms zijn het onmogelijke keuzes. Een schriftje met afspraken en losse aantekeningen, je paspoort, je bibliotheekkaart, schetsen van teksten voor liedjes, een haarklem. Je kunt niet alles bewaren.
Toen mijn moeder stierf liet ze mij haar agenda’s na, waar ze ook altijd haar dagboekaantekeningen in maakte. Ik heb ze jarenlang bewaard. Soms keek ik er in, maar ik vond het vreselijk deprimerend. Uiteindelijk heb ik ze toch maar weggegooid. Ik heb er nooit spijt van gehad.
Mijn vader liet me een vrijwel compleet oeuvre na van zijn olieverfschilderijen. Zondagskunst. Ik heb iedereen die er belangstelling voor had er een laten uitzoeken, en er een paar voor mezelf apart gehouden. De rest heb ik bij het grof vuil gezet. Ik schaamde me dood. Elke keer als ik uit het raam keek lagen die doeken daar op straat. Ik zag een overbuurman er eentje uitzoeken en meenemen.
Mijn hele jeugd zat mijn vader 's avonds en in het weekeinde te schilderen. Vrijwel steeds hetzelfde onderwerp, op dezelfde manier opgebouwd. In luchten en bomen werd hij beter, maar mensen leken nergens naar. Hij was een amateur, ik dacht dat hij een soort Rembrandt was.
Op een dag kwam een goede vriend van mijn ouders eten. Hij had een nieuwe vriendin die schilderde. Ons huis hing vol met mijn vader’s doeken. Zij keek eens rond en zei toen: ‘Wat een leuk huis hebben jullie zeg, maar wie heeft toch al die rotzooi geschilderd die hier aan de muur hangt.’
Het was meteen de laatste keer. Vreemd genoeg was het vooral mijn moeder die ontplofte. Mijn vader kon er wel om lachen.
Ik vraag me af hoeveel ik moet opruimen voordat je er niet meer bent. Ik wil je niet verstoppen, maar het moet ook niet net lijken of je nog elk moment terug kunt komen. Er moet iets voor in de plaats komen.
Deze week was de pijn van je afwezigheid bijna fysiek. Ze zeggen dat het eerste jaar het zwaarste is. Dat het daarna steeds beter wordt.
Een half jaar red ik het nu alleen. Ik ben er nog. De kinderen zijn er nog. Ze dragen kleren die jij niet meer hebt gezien. Swip een nieuwe jas en sweater, schoenen ook. Valentijn een sweater, Lulu maillotjes en shirtjes. Ze wil geen nieuwe jas, ook al wordt de oude aardig sleets, omdat ze hem met jou heeft gekocht.
Gelijk heeft ze. Volgende winter zien we wel verder.

16 opmerkingen:

  1. Met alle respect, maar hoed je voor sentimentaliteit. Daar kom je geen stap verder mee, integendeel. Zie bovendien in dat we allemaal op de een of andere manier in hetzelfde tijdelijke aardse schuitje onbestemd ronddobberen. Leer daarom vastberaden en onvervaard te roeien met de riemen die je hebt. NU! Het zal je dan verbazen hoeveel er tot je beschikking blijken te staan, op elk moment en in elke situatie. En Bibian zal zich hemels verkneukelen, omdat ze ziet dat het goed is. Voorwaar, dit zeg ik je. Behouden vaart toegewenst, capt'n Klaas. Ahoi!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dat beeld van roeien doet me denken aan een beeld dat een rouwspecialiste gaf op een avond over rouwverwerking
      je moet roeien met de ene riem en dat is de " herstelgerichte " riem en met de andere riem , de "verliesgerichte" riem
      en als je te veel met de ene of met de andere riem roeit draai je rondjes
      en als je met beide riemen roeit ga je vooruit
      dus je "moet" met de twee riemen roeien dus met je verlies bezig zijn en met je toekomst
      en je bent dus goed bezig , wat deze meneer/mevrouw anoniem ook mag beweren
      ik leef volledig met je mee en bewonder je taal en openheid

      Verwijderen
  2. Beste klaas,

    Liefde en materie zijn twee heel verschillende dingen. Als je je dat steeds voor ogen houdt, kun je wegdoen wat je niet kunt gebruiken zonder schuldgevoel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Soms duurt het lang voor je goede beslissingen kunt maken over de spullen van een overledene. In dozen (oid) uit zicht kan een goede tijdelijke oplossing zijn voor, niet meteen bruikbare, spullen die je nu nog teveel pijn doen om afstand van te doen.
    'Ze ' zeggen dat eerst alle seizoenen over een verdriet heen moeten, ach joh, dat verschilt per mens, en dat je ruimte maakt voor de rest van je leven is gewoon sterk en goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Klaas,
    Voor mij, vandaag, nu 5 maanden terug dat ik mijn vrouw verloor. Ook ik heb elke week wel iets in m'n handen en vraag me af of ik dat weg kan doen. Soms gaat dat probleemloos, maar een andere keer leg ik het weer terug. Onlangs had ik het plan om haar kleren voor het grootste gedeelte in zakken te doen en te zorgen dat het ergens goed terecht zou komen. Tijdens het uitzoeken kon ik het niet doorzetten en heb alles weer teruggelegd en de kast dicht gedaan. Blijkbaar was ik er nog niet aan toe. Sentimenteel? Nee, hoort bij de rouwverwerking en het (toelaatbaar) accepteren dat onze vrouwen nooit meer terug komen. Beetje voor beetje zal dat gaan. Lulu maakt dat ook zo mooi duidelijk.
    Ja, je bent er nog en red het alleen. Ik hoop dat we er op kunnen vertrouwen dat het steeds beter wordt. Gek dat ik die gedachte ook op de een of andere manier niet prettig vindt. Ik wil niet zonder haar. maar........

    BeantwoordenVerwijderen
  5. wat een ongelooflijk goed antwoord van theo h.
    dat in verhouding met de eerste reactie, wrange opmerking
    je doet het goed................
    groeten patty

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat kun je toch mooi schrijven.

    gr, Marina

    BeantwoordenVerwijderen
  7. neem overal de tijd voor!
    en de tijd maakt langzaamaan veel goed.
    maria

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dag Klaas. Neem gewoon de tijd. Je voelt vanzelf of iets weg kan of niet.Ik heb zelf al vrij snel dingen weggedaan. Het viel me op dat ik soms wist wat waarde voor ons had en wat niet. En als ik het niet wist liet ik het gewoon zo. Schoenen had ik bv niets mee, maar een beker waar haar naam op stond maar die ik haar eigenlijk nooit had zien gebruiken, vond ik opeens heel belangrijk. Wat ik uiteindelijk de moeite waard vond heb ik in twee zwarte dozen gedaan. Een enkele keer kijk ik er in en dat doet me goed.

    Het eerste jaar is het moeilijkst,dan is het allemaal zo vers. Het tweede jaar is wel anders maar mijn verdriet was er altijd. Maar blijkbaar wen je daaraan. Misschien is dat de werking van rouw. Maar nu na vijf en een half jaar gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. D

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dag Klaas,
    Ik lees al een tijdje mee op je indrukwekkende blog. Wil je even laten weten dat ik vind dat je enorm treffend en mooi schrijft over dat wat je meemaakt. Bijzonder dat je ons mee laat lezen en een klein inkijkje geeft. Ieder heeft volgens mij in rouw een heel eigen proces, wat onderling niet te vergelijken is. Je komt op mij als lezer over als een dappere, sterke man.
    Warme groet, Daphne

    BeantwoordenVerwijderen
  10. het is toch ook heel mooi, om spullen te bewaren van degene van wie je zo zielsveel hebt gehouden, (of is van wie je zo zielsveel houdt is beter gezegd misschien)? wat je bewaart is voor iedereen anders, lijkt me. mijn moeder deed al heel snel na het overlijden van mijn vader al zijn kleren weg. ik begreep daar niks van, en heb nog net een paar dingen die ik zo hem vond, weten te bewaren. een van zijn t-shirts hangt sindsdien in mijn slaapkamer. er staat een vrolijk gedichtje op, en als ik het lees, denk ik aan zijn wonderlijke en grappige kijk op de dingen in het leven. hij liet ons ook drie boeken na, en als ik er in lees, is het net of ik hem hoor praten. ik ben zo blij dat deze dingen bestaan. misschien vinden jouw kinderen het ook wel fijn iets moois van hun lieve moeder uit te kiezen, wat ze zelf mogen bewaren. waardoor bibian even heel dichtbij voelt.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Hoe kun je je in hemelsnaam hoeden voor sentimentaliteit als het je geliefde aangaat.

    Natuurlijk zul je spullen moeten gaan opruimen maar doe dit aub als je er echt aan toe bent en niet omdat het¨moet¨.

    Doe de meest persoonlijke dingen in een doos en zet die op zolder, alles weggooien kun je spijt van krijgen.

    Ik weet hoe blij ik ben met het paspoort en opschrijfboekje van mijn vader en de laatste parfum van mijn moeder (ook al is het flesje in al die jaren niet meer open geweest)

    Wie weet hoe fijn je kinderen het straks vinden om iets zo persoonlijks te hebben van hun moeder ook al hebben ze er nu misschien nog niet zo´n belang bij (en dat geldt ook zeer zeker voor de jongens).

    Inderdaad een behouden vaart toegewenst, capt'n Klaas,maar laat je boot maar op eigen tempo varen en neem je tijd want gedane zaken nemen geen keer en kun je niet meer terug draaien.

    Hartelijke groet, Rose.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Iedere keer heb ik weer een brok in mijn keel als ik je stukken lees. Het verdriet is zo tastbaar, je stukken zo mooi.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Beste Klaas,
    Dat paspoort zou naar afdeling burgerzaken van de gemeente moeten...
    http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/paspoort-en-identificatie/vraag-en-antwoord/wat-moet-ik-doen-met-het-paspoort-van-iemand-die-overleden-is.html

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Gewoon doen wat je hart je ingeeft, wij ook allemaal met onze goed bedoelde tips :-( Wat werkt voor mij werkt misschien niet voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Omdat het misschien helpt om ervaringen van anderen te lezen: lifeasawidower.com is het blog van Ben, een jonge weduwnaar uit Engeland. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen