woensdag 16 januari 2013

Buikpijn


Lulu staat naast een vriendinnetje op het schoolplein als ik haar kom ophalen. Ze maakt grapjes en trekt gekke gezichten, maar ze kijkt me niet aan.
‘Was het leuk op school?’
‘Gaat wel.’
‘Wat was er dan?’
‘Niets.’
Ze rent weg, haar vriendinnetje achterna. Gooit een sneeuwbal tegen mijn jas.
Als we naar huis fietsen, Lulu bij mij achterop, is ze zo stil dat ik haar bijna vergeet.
‘Zal ik straks ommeletjes maken?’
Lulu wil niet. Later wil ze toch wel.
Ik probeer een tentamen na te kijken maar Lulu wil ook aandacht.
‘Ik verveel me.’
‘Ga in je boek lezen.’
‘Geen zin.’
‘Ga tekenen.’
‘Nee.’
‘Wil je even bij me liggen.’
‘Hmm.’
Ik ga verder met mijn tentamen en Lulu vertrekt naar haar kamer.
‘Moeten we al naar pianoles?’ komt ze even later vragen.
‘Straks. Ik roep je wel. Laat me nog even werken.’
Ik breng haar naar pianoles, doe wat boodschappen en haal haar weer op.
Ze kijkt zo verloren uit haar ogen dat mijn hart ervan breekt. Zo ernstig, volwassen. Zo moet een meisje van zeven helemaal niet kijken.
‘Was het leuk op les?’
‘Jawel. Heb je chocola gekocht?’
‘Ja.’
Thuisgekomen geeft ze mij en haar broers een stuk chocola en verdwijnt dan naar haar kamer. Ik ga nog wat werken en dan koken. Lulu komt vragen wat we eten.
‘Ik heb tonijn gekocht op de markt.’
‘Ik heb buikpijn,’ zegt Lulu.
Ik weet niet of ik dat serieus moet nemen, of dat ze zich vast indekt voor als ze het eten niet lekker vindt.
Er hangt iets in de lucht. Het is te stil in huis.
Aan tafel maken de jongens ruzie. Ik wordt boos en stuur ze naar hun kamer.
Lulu eet alleen pasta. De tonijn wil ze niet.
De jongens beloven zich beter te zullen gedragen en komen weer terug aan tafel.
Lulu wil dat ik haar temperatuur opneem. Swip zegt dat hij zich ook niet lekker voelt. Ik doe een rondje met de thermometer maar niemand heeft koorts.
Of Swip vannacht boven mag slapen. Dat mag.
Valentijn gaat nog wat aan zijn Frans leren, hij heeft een schriftelijke overhoring, moet van één tot honderd kunnen tellen.
Als ik bij Lulu ga kijken heeft ze tranen in haar ogen. Ze zit op haar bed in kleermakerszit.
‘Wat is er dan meisje?’
Ze kijkt me aan.
‘Mama.’
‘Mis je mama.’
‘Heel erg.’
We praten over Bibian. Hoeveel die van haar hield. Hoe belangrijk Lulu voor haar was. Dat Lulu het beter moest krijgen dan ze het zelf had gehad.
Ik heb het haar al zo vaak verteld.
‘Wil je nog een keer naar het filmpje kijken?’
‘Liever een andere keer.’
Ze gaat liggen in haar bed vol knuffels.
‘Weet je hoeveel geld ik heb,’ zegt ze dan.
Ze spaart al maanden al haar zakgeld op.
‘Een briefje van twintig, twee van tien en vijf van vijf, zegt ze trots.
‘Ben je moe?’
‘Ja papa.’
‘Tot morgen.’
‘Tot morgen papa.’

10 opmerkingen:

  1. ach...

    knuffel voor jullie Klaas, voor Lulu die haar moeder zo mist, voor jou die het moet aanzien terwijl je zelf af en toe ook zo verloren bent...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. achhhhhhhhhhhhh die kinderen
    jij kan je goed uiten
    ook al lost dat niets op
    sluit me bij mirjam aan
    een knuffel voor jullie
    groeten patty

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Geen troost is voldoende, verdriet is er af en toe, overweldigend soms. Ik beschouw het als een teken van hoeveel liefde er was en nog is en dat is een goede zaak. Liefde kan pijn doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Klaas,
    Ik zou zo graag iets opbeurends willen zeggen, maar weet het gewoon niet en denk dat het ook niet veel uit maakt. Fijn dat je, ondanks je eigen verdriet, het verdriet van je kinderen opmerkt en daar goed op reageert. Het blijft enorm moeilijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. och, Lulu veels te klein om al dochter zonder moeder te zijn.....
    maar gelukkig heeft ze een heel erg invoelende vader!
    maria

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Poeh........ vanmorgen het boek van Bibian uitgelezen. Wat goed voor mij om gelezen te hebben. Ik ben heel dankbaar voor jullie openheid. Heel dankbaar ben ik daarvoor en het brengt me op ideeën en plannetjes. Om meer te laten blijken dat ik van de mensen om me heen houd. En te vertellen waarom. Om te schrijven. Om heel zorgvuldig te zijn en toch gewoon en levenslustig.
    Warme groet.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Kleine Lulu, af en toe zo verloren en verdrietig en toch niet willen dat papa het merkt. Veel te vroeg volwassen te veel meegemaakt te veel gezien haar mama zo missen.
    Ook deze kleine moet haar rouwen een plekje geven en je kunt niet altijd weten wat er in dat koppie omgaat. Je luisterend oor en je liefde geven, en dat doe je allebei ruimschoots. Sterkte ermee Klaas.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Brok in mijn keel, pft, wat moet je hierop zeggen.
    Sterkte meisje..

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ach die arme Lulu zonder mama. Mijn hart breekt als ik aan Lulu denk! Lieve allemaal een arm om jullie heen! Dikke knuffel, Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen
  10. ach klaas,
    dit breekt mijn hart, wat een gemis voor zo een klein wijfie
    dit is waar bibian zo bang voor was

    BeantwoordenVerwijderen