In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

5 juni
Ik sta vroeg op, doe braaf de oefeningen voor mijn rug die ik met ijzeren discipline bijna elke dag heb gedaan en om negen uur ga ik met Dicky (onze geluidstechnicus) naar een autoverhuurbedrijf om een open jeep op te halen die hij daar gisteren al had gereserveerd. Het blijkt de laatste die ze nog hebben, dus we hebben geluk gehad. Voor 30.000 roepia (± ƒ 40,-) is hij de hele dag van ons.
    Om elf uur vertrekken we met Hans en Darja richting Den Passar. We proberen om de stad heen te rijden want we willen de bergen in ten noorden van de stad, maar door de slechte bewegwijzering raken we toch verzeild in de files en de verkeerschaos. Zodra we daar weer uit zijn, wordt het rustig op de weg, en hoe hoger we komen hoe schoner het landschap. Veel groene, groene rijstvelden met verschillende soorten palmen en vetplanten. Voorlopig is de hemel nog strakblauw; het is warm en droog hier op Bali.
    Voorbij de rijstvelden beginnen de bossen met vele soorten hoge bomen met luchtwortels en lianen, enorme bamboestengels en nog meer palmen. Overal waar we stoppen worden we onmiddellijk omringd door kooplui van alle leeftijden die ons houtsnijwerk en batik te koop aanbieden voor prijzen die ver onder die in de steden en de hotels liggen. Ergens in de bergen stoppen we bij een open plek in het bos, omringd en bijna overwoekerd door hele hoge bomen. Hier staan verschillende houten stellages en offerandes en grote houten roosters waar de Balinezen hun doden op cremeren. Hier hoor je alleen nog het ruisen van de palmen in de wind.

    Een klein gerimpeld mannetje komt ons vertellen dat we hier maar niet moeten blijven, beter kunnen we een foto van hém maken terwijl hij met blote voeten in een palmboom klimt, of eentje samen met zijn tandeloze vrouw die alleen een gebatikte lendendoek draagt.

    ’s Middags valt er weer een korte, maar hevige stortbui terwijl ik de jeep bestuur over de smalle kronkelweggetjes en de haarspeldbochten bergafwaarts. Het is duidelijk dat we hier veel te kort zijn, in dit aardse paradijs. Wanneer je maar even van de stranden weggaat zie je vrijwel geen toeristen meer, die alles gelijkmaken en verpesten, maar tegelijk wel de belangrijkste bron van inkomsten zijn.
    We komen door allerlei dorpjes waar de mensen zich in de rivier staan te wassen en waar je overal zeer rijk versierde tempeltjes en beelden ziet. Tanige, gespierde mensen, die er heel wat gezonder uitzien dan de volgevreten en altijd ontevreden kijkende Australiërs en Hollanders die de luxehotels bevolken.
    Als we om een uur of zes weer terug in het hotel zijn, horen we het verschrikkelijke nieuws uit China. Dat er iets ging gebeuren was wel duidelijk, maar dit had toch echt niemand verwacht. Volgens mij zijn de studenten op het Tiananmenplein puur het slachtoffer geworden van een ordinaire machtsstrijd binnen de partijtop. Hiermee is in elk geval de klok voor de democratie weer een jaar of tien achteruit gezet. Veertienhonderd doden en duizenden gewonden, actievoerend voor een zaak waar geen weldenkend mens het mee oneens kan zijn: bestrijding van corruptie, vrijheid van meningsuiting, etc. Op 4 mei leek alles nog zo hoopvol en veelbelovend.
    Niemand heeft meer zin in het concert van vanavond. Het is ook wel jammer dat nou net het laatste concert van onze tournee in een stomme discotheek in het Bali Hyatt moet zijn, waar niemand in ons geïnteresseerd is, maar het is nou eenmaal niet anders en het doet niets af aan de fantastische reis die we hebben gemaakt. Veel erger dan gisteren kan het niet worden.
    Er zit ditmaal bijna niemand in de discotheek en ik kort de setlijst drastisch in. We spelen onze partijen vlekkeloos maar ongeïnspireerd. Na afloop drinken we nog wat koud Bintang bier in de lege discotheek waar de vierkwartsmaten als mitrailleurschoten in de ruimte weerkaatsen. Morgen begint de lange reis terug naar Amsterdam.