In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

26 mei
Om zeven uur op in Hong Kong. Hoewel ik gisteren weinig gedronken heb, voel ik me gebroken. Mijn schone kleren en mijn tandenborstel zitten in mijn koffer die ik pas in de aankomsthal terug krijg, te laat om er nog wat aan te hebben. We nemen drie taxi’s naar het vliegveld waar we een vies Western breakfast in het Paraquite restaurant nemen. Het is hier één uur vroeger en we hebben nog uren de tijd.
    Hans moet naar het Nederlands consulaat om zijn paspoort te laten verlengen. Toch maar even de stad in, met de Star Ferry naar Hong Kong Island. Het is bewolkt en het waait, maar het uitzicht is magnifiek; langs de kust een woud van torenflats, de een nog bizarder van vorm dan de ander, en daarachter de bergen met als hoogste Peak Hill, waar de rijken hun villa’s hebben.
    We slenteren wat door een van de vele luxe shoppingarcades
    voor kleding en sierraden en gaan dan maar weer terug naar het vaste land met zijn winkelstraten overdekt met duizenden veelkleurige lichtreclames waar je goedkoop - al zijn de prijzen hier inmiddels ook omhoog gegaan - de nieuwste snufjes op het gebied van elektronica kunt kopen. Dan maar weer terug naar het vliegveld waar we nog een paar uur op onze vlucht naar Singapore moeten wachten.
    Op Singapore airport moeten we opnieuw een paar uur wachten en doodop en gebroken landen we om kwart over tien in Jakarta, aan de andere kant van de evenaar. Gaat de zon hier dan in het Westen op? Geen idee eigenlijk. Het daget in het Westen?
    De ontvangst is formeel, niet erg hartelijk, en men brengt ons naar het zoveelste luxehotel - het Sahid Jaya - waar we bij aankomst al meteen in de zaal waar we twee keer zullen spelen staan, namelijk de hotellobby. Ik ben te moe om me nog ergens over op te winden, neem een bad en ga slapen.