In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

29 mei
Om half acht op, Engels ontbijt in het hotel. Om negen uur heb ik een afspraak op de Nederlandse ambassade met van der Berg om de laatste problemen rond onze reis te bespreken en te horen wanneer we onze ƒ 50,- sejours eindelijk krijgen. Alles blijkt nu geregeld en in orde, het geld zullen we morgenochtend vroeg krijgen. We hebben nu alle tickets in ons bezit en in principe kan er niets meer mis gaan en komen we in elk geval niet meer voor onverwachte financiële verassingen te staan.
    Toch nog niet helemaal gerust gaan we terug naar het hotel waar ik de tijd tot de geluidstest op bed doorbreng. Zolang ik niet zeker weet dat alles nu in orde is, kan ik de energie niet meer opbrengen om iets te ondernemen.
    De geluidstest is veelbelovend, ze hebben zonder meer de beste apparatuur die we de hele toernee hebben gehad. Om half zeven eten we in het Erasmushuis met van der Berg. Ons concert had om half acht moeten beginnen, maar dat wordt een half uur later omdat Hans - die zijn vriendin van het vliegveld is gaan halen - pas om acht uur terug is. Ondanks een paar kleine technische mankementen spelen we goed en het publiek - de zaal is voor twee derde gevuld - is zeer enthousiast en vraagt om méér.
    Dat hadden we wel nodig, nu zijn we pas echt in Indonesië, want we zijn hier om muziek te maken.
    Na afloop drinken we nog wat in het Erasmushuis met van der Berg en zijn collega, de zeer vormelijke, maar heel sympathieke meneer Verstrijden, die eigenhandig de publiciteitsposter voor ons concert heeft ontworpen, geïnspireerd op Sneeuwwitje en de zeven dwergen.
    Ik doe twee interviews met enthousiaste journalisten en om een uur of twaalf lig ik alweer in bed; de laatste nacht in Jakarta in het ellendige Sahid Jaya hotel.