In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.
Het is eindelijk opgehouden met regenen en het ziet er naar uit dat het een mooie dag gaat worden. Er zijn ons fietsen beloofd zodat wij onze laatste ochtend in Zhou Quing kunnen gebruiken om nog wat van de prachtige omgeving te bekijken.
De Chinese gastorganisatie maakt zich ernstige zorgen over ons welzijn en stelt alles in het werk om ons van dit onzalige idee af te brengen; fietsen is levensgevaarlijk, we zouden in de modder kunnen vallen, in een traffic jam terecht komen en ook zijn er thieves en pickpockets gesignaleerd.
We laten ons niet van de wijs brengen en uiteindelijk krijgen we onze zin. Het is nu echt stralend weer geworden en het gezelschap verspreid zich landinwaarts. Overal wordt rijst verbouwd en zijn eendenkwekerijen. Het land is wel flink overstroomd en er zijn heel wat huizen half onder het water verdwenen. Wat een sensatie om zo ver van huis op een fiets te zitten.
’s Middags worden we teruggebracht naar Canton waar we nog twee dagen in het China hotel zullen logeren. In Canton regent het. Er zijn studentendemonstraties aan de gang die de hele nacht zullen duren. Het gerucht gaat dat prime minister Li Peng zijn ontslag heeft ingediend. Ik loop een stukje met de studenten mee door de regen. Opgewonden jongens en meisjes van tussen de zeventien en de vijfentwintig jaar.
Sommigen kijken me wantrouwig aan maar anderen bedanken me juist uitbundig voor mijn participatie. Een jonge Chinees vraagt of ik een foreign agitator ben, hij had op de televisie gehoord dat die achter het oproer zitten.
Ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe, behalve mijn nieuwsgierigheid bevredigen en ik denk dat het ook precies dát is. Vanuit mijn luxe hotelkamer uit het raam kijken is het alternatief. Ik zit er liever middenin.
Er is een grote delegatie sympathisanten uit Hong Kong aangekomen die de hele nacht mee zullen demonstreren. Nu zijn die nog beter gekleed en beter geïnformeerd, maar als Hong Kong straks aan China wordt overgedragen, zitten ze in hetzelfde schuitje. Om een uur of twee val ik in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten