In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

30 mei
Half acht op. Ik begin weer een beetje last van mijn rug te krijgen. Engels ontbijt en dan met de bus eerst langs het Erasmushuis waar we eindelijk uitbetaald zullen worden. drieënhalf miljoen roepia’s, ongeveer vijfhonderd gulden de man, plus nog wat extra om wat onkosten van te betalen. Er komt een telefoontje dat Franky een Volendams kostuum heeft geleend en niet teruggebracht. Het lijkt een grap maar het blijkt wáár. Wat moet die idioot in godsnaam met een traditioneel Volendams kostuum?
    Vanuit het Erasmushuis brengt de bus ons over de nieuwe tolweg naar Bandung. Een schitterende tocht langs de sawa’s, steeds hoger de bergen in. Wel valt er af en toe een regenbui. De natuur is over de hele wereld in de war, het hoort hier de heetste tijd van het jaar te zijn. Dat noemen ze het ‘broeikaseffect’; als gevolg van de enorme vervuiling wordt de aarde langzaam warmer met alle gevolgen van dien.
    In Bandung logeren we in het Savoy Homann Hotel, het zoveelste luxe hotel. De servicekosten vallen gelukkig erg mee, en nu heeft iedereen weer wat geld! Het regent en we hebben maar weinig tijd want om zes uur moeten we al weer sounchecken. Ik bestel sate ayam en gado gado op mijn kamer, erg lekker.
    Het zaaltje ziet er keurig uit en de geluidsinstallatie valt mee. Het enige dat mij stoort is een groot portret van Suharto links boven het podium en een van een andere hoogwaardigheidsbekleder rechts. Als er even niemand is, haal ik de portretten weg en verstop ze achter een oude piano in onze kleedkamer. Als ik speel ben ik de baas op het podium.
    Het concert begint om half acht na speeches van de Nederlandse consul en twee Indonesische officials. De zaal zit vol met Hollanders en de gemiddelde leeftijd is hoog; ik vrees het ergste. Het publiek is echter laaiend enthousiast en ik moet zeggen dat we ook bijzonder goed spelen. Na afloop zijn er weer speeches en krijgen we prullaria aangeboden van de vrouw van de consul. De politie wil onze werkvergunning zien, die niet in orde blijkt te zijn. Gelukkig is de consul er om te bemiddelen, en hij beloofd voor de vereiste papieren te zullen zorgen en die naar Yogya te zullen sturen. De zorgen blijven dus tot het laatst.
    We drinken nog wat in het café van het hotel waar live muziek is. Om elf uur taai ik af want we moeten morgen al om vier uur op om de ochtendtrein naar Yogya te halen.