In april, mei en juni 1989 speelde ik met mijn gitarenseptet The Seven Slowhands een reeks concerten in de Sovjet Unie, Mongolië, de Volksrepubliek China en Indonesië. We speelden muziek die ik speciaal had gecomponeerd voor het septet dat bestond uit gitaristen Vincent van Warmerdam, Corrie van Binsbergen, Edwin Ligteringen, Franky Douglas, Hans Croon, John van der Veer en mijzelf. Ik hield een dagboek bij.

4 juni
Met mijn rug gaat het nog steeds niet goed, maar het is wel uit te houden.
    ’s Morgens worden we naar het vliegveld gebracht vanwaar we met een Douglas straalvliegtuig in een uurtje naar Bali vliegen, waar we onze laatste twee concerten in de discotheek van het Bali Hyatt hotel zullen geven. Ik vrees dat het weer net zo vervelend zal zijn als in het Sahid Jaya in Jakarta, maar misschien valt het mee.
    We hebben schitterende kamers met openslaande deuren die direct op het strand uitkijken en een paar van de twintigduizend eilanden waaruit Indonesië bestaat. Het is opnieuw een super de luxe hotel, maar alles wordt voor ons betaald. Er slenteren voornamelijk rijke Australische proletenkoppen over het strand en door de gangen van het hotel.
    Morgen is de laatste dag van onze tournee en ik vind dat ik tevreden mag zijn. We hebben in drieënvijftig dagen drieëntwintig concerten gegeven waarvan de meeste leuk en succesvol en we hebben ook aardig wat kilometers afgelegd. Ik ben nu verder van huis en Riëtte dan ik ooit in mijn leven ben geweest.
    We eten overheerlijk in het restaurant waar we kunnen bestellen wat we willen en om half acht doen we de soundcheck in de Bali Hyatt disco. Het geluid is goed, maar we zijn hier duidelijk op de verkeerde locatie neergezet. Ik bereid me voor op een vervelend publiek en loop nog wat over het verlaten strand waar je nu alleen het rollen van de branding en het ruisen van de wind door de palmen hoort. Wat een paradijs zou het hier kunnen zijn zonder dit soort foute hotels en zonder massatoerisme.
    Om een uur of elf begint ons concert in de discotheek war niet veel publiek is. Het Indonesische gedeelte van het publiek vindt het leuk en klapt braaf na elk nummer, maar een groep Hollandse Australiërs wordt steeds rumoeriger. Wanneer ik er genoeg van krijg nodig ik ze uit om liever een duik in het zwembad te gaan nemen en dan liefst langer dan tien minuten onder water te blijven. Veel meer dan fuck you komt er niet uit, maar Hollanders staan ook niet per se bekend om hun gevatheid.
    Ik laat me niet van de wijs brengen, al merk ik dat de rest van de groep het er moeilijk mee heeft, en we spelen onze volledige set uit. We spelen behoorlijk goed, zij het hier en daar wat krampachtig, maar dat was wel te verwachten. Wanneer na ons concert de monotone dreun van de disco weer begint taaien de landverraders al snel af. Ze vervelen zich hier kennelijk al net zo als ze dat hun hele leven al doen. De manager van de disco is tevreden en wil absoluut dat we morgen weer spelen. Als hij het wil, wil ik het ook.
    Na afloop drinken we nog wat, maar ik maak het niet te laat. Morgen zullen we een jeep huren en het eiland een beetje verkennen. Over drie dagen ben ik weer thuis bij Riëtte waar ik hoor en die ik nooit zo lang alleen had mogen laten.