Noodles

L. en S. zijn uit logeren. V. heeft volgende week proefwerkweek en zit aan tafel zijn natuurkunde te leren. Ik probeer te schrijven maar ik voel me leeg. Als ik voor het raam ga staan en naar buiten kijk, voel ik me nog leger: ‘dit is geen weer voor een heer,’ zei mijn vader op zulke dagen.
    Ik merk dat ik Bibian erg mis. Ik heb zin om naar een van haar filmpjes te kijken, of naar onze liedjes te luisteren, maar ik wil V. er niet mee lastigvallen. V. heeft net een grote bak noodles voor zichzelf gemaakt. Hij maalt daar eerst nog een halve pepermolen op leeg, en als ik niet oplet, doet hij er ook nog een eetlepel zout bij. Zij smaakpapillen zijn kennelijk verdoofd vanwege de puberteit. Ik ga bij hem aan tafel zitten en probeer me niet te ergeren aan zijn geslurp en de penetrante lucht.
    ‘Lukt het met je natuurkunde.’
    ‘Ik denk het wel.’
    ‘Zal ik frietjes maken vanavond?’
    ‘Ja, lekker.’
    ‘Schil jij dan de aardappelen?’
    ‘Ok.’
    ‘Ik mis je moeder heel erg.’
    V. reageert niet. Waarom kan ik mijn mond ook niet houden. Er zijn ouders die niets met hun kinderen delen. Ik niet. Ik gooi alles er meteen uit, er zou toch een soort middenweg mogelijk moeten zijn. Wat zei de therapeut ook alweer? Dat ik soms wat meer in mijn volwassenenrol moest gaan zitten. Dat is leuk en aardig als je met z’n tweeën bent, maar bijna niet vol te houden als je alleen bent en behoefte hebt aan aanspraak. Ik luister de hele dag naar het gezeur van mijn kinderen over die stomme spelletjes die ze spelen, dan kunnen ze soms ook best even naar hun vader luisteren.
    ‘Ik mis Bibian heel erg,’ zeg ik nog een keer.
    V. knikt. ‘Mag ik cola pakken, papa?’
    ‘Ga je gang.’
    V. komt terug met een enorm glas vol.
    ‘Je hoeft toch niet meteen de hele fles op te maken?’
    ‘Sorry papa.’
    ‘Ik weet ook niet waarom ik je moeder zo mis,’ ga ik verder. ‘Ik moet je er ook niet mee lastig vallen, ik snap best dat het voor jou anders is.’ Volgens de therapeut moet ik leren niet voor anderen te denken.
    ‘Ik denk eigenlijk weinig aan mama,’ zegt V. ernstig. ‘Daar voel ik me best wel schuldig over.’
    ‘Dat hoeft helemaal niet,’ zeg ik geschrokken. ‘Dat komt vanzelf wel. Je bent vijftien, in de pubertijd, je hebt wel wat anders aan je hoofd.’
    V. lepelt zijn noodles.
    ‘Zal ik je straks overhoren?’
    ‘Dat hoeft niet, papa. Maak je geen zorgen, het komt wel goed.’