Buiten

Eindelijk schijnt de zon. Poes Siem zit voor het raam en maakt vreemde geluiden wanneer er een vogel op een tak hoog in de boom tegenover hem landt. Arme Siem, levenslang opgesloten in een appartement op drie hoog in de stad; geen tuin, zelfs geen balkon. Hij kan er alleen maar van dromen.
    Het is natuurlijk niet Siem die dit denkt, maar mijn eigen verlangen naar ruimte, licht en lucht dat ik op hem projecteer. Mijn hele leven woon ik in al in de grote stad en zolang ik mij kan herinneren wil ik er weg: te veel mensen te dicht op elkaar. Ik realiseer me dat ik me altijd bewust ben van buren die mogelijk last van mij hebben. Ik praat nooit hard, doe thuis mijn schoenen uit, draai zelden luide muziek, speel nooit elektrisch gitaar, en ik leer de kinderen hetzelfde te doen: niet schreeuwen, niet stampen of springen; het idee dat iemand ons zou kunnen horen vind ik ondraaglijk.
    Waar ik naar verlang, is helaas niet realistisch: een huis in een mooie, rustige omgeving, geen geldzorgen, geen vervelende verplichtingen, een soort onverdiend vervroegd pensioen. Ergens wonen waar ik ongestraft om drie uur ’s nachts keihard de Alabama Shakes kan draaien, of mijn gitaar kan inpluggen zonder dat een half uur later de politie voor de deur staat. Daarvoor heb ik in mijn leven de verkeerde keuzes gemaakt.
    Toch blijf ik ervan dromen, ik kan het niet laten, en eigenlijk weet ik heel zeker dat het er op een dag, onverwacht, nog van zal komen: ik ben nog niet op mijn bestemming aangekomen.
    Ik probeer te blijven geloven dat verandering mogelijk is. Soms opgedrongen zoals de dood van Bibian, die mijn relatief veilige burgermansbestaan grondig overhoop haalde, maar ook op eigen initiatief, door het aanknopen van nieuwe vriendschappen, liefdes, door nieuwe wegen in te slaan. Zo ben ik gaan schrijven, en heb ik zowaar een boek gepubliceerd gekregen; een nieuwe regel aan mijn cv toegevoegd. Dat is de maakbaarheid van het bestaan waar de liberalen zo vurig in geloven. Dat het leven bestaat uit kansen, uit keuzes; iedereen zijn eigen American dream.
    Ik sta in de woonkamer met mijn neus tegen het koude glas van het raam en voel de zon op mijn huid. Twee tegenovergestelde sensaties, allebei op een andere manier aangenaam. Ik kijk naar buiten zonder iets te zien. Dit is mijn huis, hier woon ik, dit is mijn leven.