Citroentaart

‘Mag ik even op je computer, papa?’ roept S. vanuit de kamer.
    Nee, denk ik, maar ik knik van ja. Het is een drukke dag vandaag, ik ben het deeg aan het rollen voor de citroentaart die L. bij mij heeft besteld. Morgen is ze jarig.
    ‘Kom je even kijken, papa?’ vraagt hij even later.
    ‘Ik ben bezig, S.’
    ‘Maar ik heb een abonnement gevonden.’
    ‘Wat voor abonnement?’
    ‘Voor een iPhone 6, papa.’
    ‘Lieve S.,’ ik sta met de roller in de aanslag, ‘er is geen sprake van dat ik voor jou een abonnement ga nemen. In de eerste plaats kan ik dat sowieso niet betalen, en daarbij ben ik  - als zijnde jouw vader en het bevoegd gezag - aansprakelijk als jij je limiet overschrijdt.’ En hem kennende weet ik zeker dat dat gaat gebeuren. Als ik toegeef wordt het een ramp, raken we aan de bedelstaf. Niet doen, niet doen: alarm!
    ‘Dat zeg je elke keer, maar dat ga ik echt niet doen. En als het toch gebeurt, beloof ik je dat ik alles zelf terugbetaal.’
    ‘Maar S., je hebt nog geen tien euro op je spaarrekening; al zou je het willen, dat kun je helemaal niet.’ Ondertussen heb ik het deeg in de vorm gedaan en ben ik eieren met poedersuiker, citroensap, citroenschil en boter aan het mengen voor de vulling. Dit is echt de allerlekkerste citroentaart die er is.
    ‘Al mijn klasgenoten hebben een iPhone, papa. Ik ben echt de enige die er geen heeft.’
    ‘Dat komt omdat je op een fucking rijkeluisschool zit, S.’ Niet schelden: altijd de-escaleren! Ik hoor de stem van de therapeut in mijn hoofd.
    ‘Dat is niet waar, papa. De enige die er géén heeft is R. en die woont met zijn familie in een huis zo groot als onze keuken. Dat zijn inderdaad een stel losers.’
    ‘Ik wil er even over nadenken, S.’
    ‘Maar dat zeg je altijd!’
    Dat is waar. Ook iets wat ik van de therapeut heb geleerd: nooit meteen ja zeggen, maar altijd bedenktijd vragen, dat kunnen ze je niet weigeren.
    ‘Met mijn zakgeld en wat ik bij de fietsenmaker verdien kan ik het precies betalen.’
    ‘Maar dan hou je helemaal niets over! En als je dan toch je limiet overschrijdt, ben ik nog steeds de klos.’
    ‘Waarom vertrouw je me niet gewoon?’ S. ligt boos op zijn buik op de bank. Ik zie dat hij moe is. ‘Je vertrouwt me ook nooit.’
    ‘Help je me nog even ballonnen opblazen?’ vraag ik vals. De taart staat nu in de oven.
    ‘Moet dat?’
    ‘Nee hoor, alleen als je zin hebt.’
    ‘Ik ben moe papa, ik ga liever naar bed.’
    ‘Slaap lekker, lieverdje.’