Avond

Ik lig op de bank aan mijn roman in wording te werken. V. komt erbij zitten en even later verschijnt ook S. Omdat ze allebei een koptelefoon ophebben is ‘gezellig’ niet helemaal het juiste woord. Mijn eerste reactie is om ze weg te sturen, want ik ben immers aan het werk.
    ‘Waarom kom je hier zitten als je toch alleen maar op die stomme iPod van je zit?’ V. antwoordt niet.
    ‘Mogen we chips, papa?’ zegt S. luid. Hij heeft zijn koptelefoon nogal hard staan.
    Als ik ja zeg, weet ik zeker dat ik niet meer kan werken. Dan zit ik hier met twee chips etende pubers met koptelefoons op naar het scherm van mijn laptop te staren.
    ‘Waarom gaan jullie niet naar je eigen kamers?’
    ‘Wat?’ S. zet zijn koptelefoon af.
    ‘Het is goed,' zeg ik, 'neem maar chips.’
    ‘Waar is L. eigenlijk?’
    ‘Die is aan het filmen.’ L. heeft een rol in een nieuwe kinderserie en komt pas laat thuis. Het valt me mee dat het hem opvalt. Ik klap mijn laptop dicht en kijk naar mijn jongens met hun bakjes chips en hun apparaten. Elke keer verbaas ik me weer hoe verschillend twee broertjes kunnen zijn. Ze maken de vreselijkste ruzie, en vijf minuten later zitten ze gebroederlijk naast elkaar op de bank een spelletje te doen.
    Ik probeer te lezen maar kan me niet concentreren vanwege het gekraak van de chips.
    ‘Heb je nog nagedacht over wat je met je school gaat doen?’ vraag ik aan S. Als hij mij van mijn boek houdt, kan ik hem ook best van zijn game houden, lijkt me.
    ‘Moet dat nú, papa?’
    ‘Ik was gewoon benieuwd. Ga je nog proberen om over te gaan, of laat je het erbij zitten.’
    ‘Ik weet het niet… Overgaan, denk ik.’ Hij hoopt dat dit het goede antwoord is, zodat hij weer verder kan gamen.
    ‘Gast!’ roept V. enthousiast. ‘Moet je dit zien: echt chill.’ Ze kijken naar iets op het scherm van V.’s iPod.
    ‘Mag ik het ook zien?’
    ‘Hahaha, hahaha.’ Ze zitten samen te lachen. V. met korte stoten, omdat hij nog maar net de baard in de keel heeft, en S. nog gewoon voluit. Ik voel me buitengesloten.
    ‘Waar kijken jullie naar?’
    ‘O, The living dead, papa. Wil je het ook zien?’ Hij houdt het minischermpje voor mijn ogen; ik probeer te begrijpen wat ik zie: autowrakken en diverse afgekloven lijken.
    ‘Dit is echt zó chill,’ zegt V.
    Ze beginnen weer te lachen. ‘Geef mij ook maar een bakje chips,’ mompel ik.