Axis bold as love (1967, Olympic Studio’s Londen) was het eerste Hendrix album dat ik bezat en het is altijd mijn lievelingsalbum gebleven. Ik zag Hendrix voor het eerst begin jaren zeventig in de filmregistratie van Woodstock in de Amsterdamse bioscoop Du Midi aan de Apollolaan, destijds met het grootste scherm van Amsterdam en zeer geschikt voor de split screen beelden die toen net nieuw waren. Hendrix op een witte Fender Stratocaster, chagrijnig (zoals wel vaker bij optredens) en tegelijk uiterst geconcentreerd, met die pretentieloze hese stem van hem Star Spangled Banner opdragend aan van alles en nog wat, en daarna magistraal uitvoerend, het Amerikaanse volkslied naadloos verbindend aan een imitatie met feedback en tremoloarm duikvluchten van de bombardementen op Vietnam; eigenlijk is het een geïmproviseerd duet van Hendrix en Mitchell, die tegelijk samen en volkomen langs elkaar heen spelen, de rest van de bijeengeharkte band ver achter zich latend; ik wist meteen wat ik wilde: een witte Fender Stratocaster.

    Ik werkte er een zomervakantie als manusje van alles voor op het kantoor van de firma Beiersdorf aan de Amstel. Met zestien briefjes van honderd stapte ik uiteindelijk muziekwinkel Sacksioni binnen, toen nog van Fred Sacksioni, en vroeg om een witte Stratocaster. Die had hij jammergenoeg niet op voorraad en moest hij uit Amerika laten komen, maar twee lange maanden later was ik in het bezit van net zo’n gitaar als Jimi.
Erg lang heb ik er niet op gespeeld, want hij werd al begin jaren tachtig gestolen uit onze oefenruimte. Inmiddels had ik hem wel eerst zilver gespoten, de pick-ups eigenhandig met beitel en guts vervangen voor twee toen modieuze Dimarzio humbuckers, hem opnieuw gespoten maar nu kobalt blauw en ook de slagplaat vervangen door een handgezaagd oranje exemplaar. Inmiddels ben ik drie Stratocasters verder, mijn huidige heb ik ook weer bij Sacksioni gekocht.
    Hendrix wordt meestal vooral als gitarist geroemd, maar daarmee doet men hem tekort. Hij was een fantastische en zeer originele en veelzijdige componist, was in de studio al even creatief en vernieuwend en heeft ook nog een misschien beperkte, maar wat mij betreft prachtige, een beetje introverte en tegelijk expressieve en soulvolle zangstem. Zijn stijl is geworteld in de blues, maar muzikaal is hij omnivoor. Hendrix laat zich door alles inspireren: Dylan, The Beatles, psychedelica, jazz, soul, hardrock, maar het is altijd onmiskenbaar Hendrix.
    Axis bold as love begint met een kort, trippy hoorspel over een UFO, gevolgd door een van mijn all time favourites Up from the skies, met een prachtige, aarzelende drumfill als intro (met brushes, niet gebruikelijk bij pop en rock) van Mitchell, de zang superieur hees en quasi nonchalant en zichzelf ondersteunend met geweldig gitaarspel. Ik vind geloof ik eigenlijk alle nummers goed op dit album. Hendrix' misschien wel bekendste nummer Little wing staat er natuurlijk op, vaak gecoverd, maar bijna altijd vreselijk: als het gitaarwerk in orde is (SRV), deugt de zang niet, maar meestal deugen geen van beide. If 6 was 9 en Spannish Castle music zijn ook meesterwerken. Er wordt geëxperimenteerd met niet rock eigen instrumenten (blokfluit, clavecymbel), het vertragen en versnellen van de tape, Hendrix’ gitaar door een leslie kabinet met roterende speaker sturen, de tape omdraaien bij het overdubben van gitaarlicks, etc. Het is de combinatie van Hendrix, Mitchell en Redding die het hem doet, wat mij betreft. Van zijn latere ritmesectie met Miles en Cox heb ik nooit de lol kunnen inzien.
    Gevraagd naar de betekenis van ‘Axis bold as love’ schijnt Hendrix gezegd te hebben: ‘Well, the axis of the earth, if it changes, well it changes the whole face of the Earth, like every few thousand years. And it's like love, that a human being, that if he really falls in love deep enough it will change him. It might change his whole life. so both of them can really go together, you know.’ De op Hindu iconografie geïnspireerde hoes kon Hendrix - die niet in het ontwerp gekend was - niet bekoren. Ik vind hem zelf juist heel geslaagd en goed passen bij de psychedelische sfeer van het album.
    Drifting, misschien Hendrix mooiste en tegelijk meest raadselachtige nummer staat niet op het album, maar goed, je kunt niet alles hebben. Ik denk dat van alle mij bekende gitaristen Hendrix degene is waar ik het meest naar heb geluisterd, en die mij tot op de dag van vandaag blijft boeien en verrassen.