Tongen

‘Durf jij je tong tegen die van mij aan te houden?’
Dat durfde ik wel. We staken onze tongen uit en hielden ze een kort moment tegen elkaar. We schrokken van het resultaat dat zich in mijn herinnering nog het beste laat vergelijken met een elektrische schok. Ik, omdat ik zoiets nog nooit eerder had gevoeld - ik denk dat ik een jaar of acht was - en van te voren gruwde bij het onsmakelijke idee, maar het tegelijk spannend vond en me realiseerde dat dit helemaal niet vanzelfsprekend was, en mijn moeder omdat ze heel goed wist dat ze iets deed met haar zoontje dat niet hoorde, maar waar ze kennelijk toch zin in had.
    Mijn stiefmoeder vertelde mij - terwijl mijn vader op dat moment boven in haar slaapkamer lag te sterven, we zaten in haar keuken, er was nog wel tijd voor koffie - dat mijn ouders elkaar niet op de mond zoenden. Misschien is het waar, misschien ook niet. De boodschap was: denk maar niet dat dat zogenaamde geweldige huwelijk van jouw ouders in bed veel voorstelde; bij mij kreeg je vader alles wat hij bij jouw moeder tekort kwam. Toen hij kort daarop stierf, zat ze bovenop hem, ik zat ernaast en voelde me een voyeur, toeschouwer bij een slecht toneelstuk. Ik denk niet dat mijn vader zich van mijn aanwezigheid bewust was, maar mijn stiefmoeder des te meer. Ze zou mij wel eens even laten zien waartoe ze in staat was.
    Ik snap het achteraf wel. Mijn vader stierf aan uitgezaaide prostaatkanker, hij is eerst langdurig bestraald en heeft daarna ook nog chemotherapie gehad, hij zal ongetwijfeld zijn best hebben gedaan, maar ik vermoed dat mijn stiefmoeder veel tekort is gekomen.
    Ik denk wel eens dat mijn moeder droomde van een losbandig leven, maar de moed niet had ernaar te handelen. Waar mijn vader van droomde, weet ik niet. Ik denk eigenlijk dat hij onvoorwaardelijk van mijn moeder hield, ondanks haar overspel, haar rare obsessie met het jodendom, haar onnavolgbare logica en haar zo nu en dan ongemakkelijk oplaaiende onvrede met haar burgermansbestaan.
    Dat ene moment is mij altijd bijgebleven: onze tongen tegen elkaar, ik bij haar op schoot in de huiskamer van mijn ouderlijk huis. We zijn er nooit op teruggekomen en misschien heeft het op mij meer indruk gemaakt dan op haar, maar ik heb het altijd als iets positiefs gezien; een mitzwe, in het jargon van mijn moeder. Van mijn vader weet ik het niet, maar ik heb in elk geval wél getongd met mijn moeder.