Droom

Ik droomde dat er een groot Thunderbirds-achtig ruimteschip boven de stad verscheen, ik was met S. en mijn kinderen, het zag er niet goed uit, het schip was zo groot dat het de zon verduisterde. Dit is het, wist ik instinctief, nu is het afgelopen met ons luxe leventje. Onderaan het schip verscheen een lichtgevende cirkel met daarin, in grote schreefloze kapitalen, de letters IS. Het leek mij het beste de stad zo snel mogelijk te verlaten, maar er stonden wachters bij de deur, jonge zongebruinde jongens met blonde baarden en snorren, die ons gebaarden weer naar binnen te gaan. Ze keken niet eens onvriendelijk, eerder verontschuldigend, het was nou eenmaal zo: wij moesten sterven, niets aan te doen. Grote schijnwerpers draaiden in het rond onderaan het schip. Met een soort rode laserstraal werd het gebied gemarkeerd dat getroffen zou worden. Ik keek naar S. en naar mijn kinderen. We gingen maar zo’n beetje tegen elkaar aanliggen, de dood is immers horizontaal. Voor L. vond ik het het ergste.
    “We moeten het gevaar van IS niet overschatten”, kopte de Volkskrant-online een paar dagen geleden. Ik vraag het me af. Toen in Duitsland de Nazi’s aan de macht kwamen, zeiden ook veel mensen die het weten konden precies dát. De Nazi’s hadden een vergelijkbaar abstracte ideologie, een - zeker voor die tijd - ongekend professionele propaganda machine die briljant gebruik maakte van de nieuwe media, een even pakkend en afschrikwekkend logo, wisten net als de IS met slimme praatjes en valse beloften duizenden arme sloebers in een door oorlog verwoest land voor hun karretje te spannen, droomden van een duizendjarig rijk en vonden dat het doel alle middelen heiligde.
    Het is dezelfde uit armoede en vernedering geboren droom van wereldleiderschap die Hitler, Napoleon, en nu Abu Bakr al-Baghdadi verenigt, door de laatste nog een stapje verder gebracht omdat het rijk dat hem voor ogen staat, het wereldkalifaat, meteen ook het einde der tijden inluidt. We moeten eerst nog even allemaal dood, en dan wordt een kleine groep uitverkorenen beloond met eeuwige zaligheid: einde verhaal.
    Ik denk niet dat de droom van Al-Baghdadi in vervulling zal gaan, maar als we hem niet serieus nemen zullen er nog vele duizenden anonieme burgers, onschuldige mannen, vrouwen en kinderen, ver weg van hier ellendig aan hun eind komen. Terwijl onze regeringsleiders zich zorgen maken over de crisis, de euro, en de grenzen willen sluiten voor het op drift geraakte wrakhout van een conflict dat zogenaamd het onze niet is, is even verderop de derde wereldoorlog al in volle gang.