Rotjongens

S. gaat het dit jaar niet redden op school. Ik denk dat hij nog altijd een kans maakt als hij nu aan het werk zou gaan, maar ik zie het niet gebeuren; hij leeft in een andere dimensie. Zijn mentor zegt dat hij niet mag blijven zitten als hij er aan het eind van het schooljaar nog steeds zo slecht voorstaat, dat het dan geen zin heeft hem nog een kans te geven. Ik vermoed dat de politiek hierbij een rol speelt: scholen worden afgerekend op de resultaten van hun leerlingen. Het belang van de individuele leerling is daaraan ondergeschikt.
    Hij maakt het er ook wel een beetje naar. In zijn eerste schoolweek werd hij al een dag geschorst omdat hij een rotje had afgestoken in de gymzaal. Hij verzint dat soort dingen niet zelf, maar laat zich overhalen door zijn klasgenoten en wordt dan betrapt. Ik moest op zijn school komen uitleggen dat S. geen potentiële Columbine killer is, maar gewoon een puber die soms net iets verder gaat dan andere pubers. Ik kan het weten, want ik was zelf ook zo. Het is een combinatie van onzekerheid, branie, er bij willen horen, gezien willen worden en  - bij mij althans - een lichte vorm van asperger.
    Vorige week zat ik weer bij hem op school. Ditmaal ging het om een in de les gerookte shisha sigaret en structureel te laat komen na de grote pauze. Vier jongens, waaronder mijn S. werden vermanend toegesproken door de mentor in aanwezigheid van twee moeders en ikzelf. Hoe ze dachten de negatieve dynamiek binnen de groep om te buigen tot een positieve. Er kwam weinig uit, maar ze beloofden in elk geval hun best te zullen doen. Leuke jongens, wel erg brutale koppen alle vier.
    Wat mij vooral aan het hart ging, was dat mijn S. vermoedelijk als enige zal blijven zitten en dan van school moet. Die andere drie jongens zijn ook stomme pubers, maar doen net iets meer aan hun schoolwerk.
    Ik zat vroeger in precies zo’n groepje en haalde vergelijkbare kleinschalige rottigheid uit. Ik was de enige die van school moest. Met mij viel ook niet te praten, ik was onbereikbaar voor mijn wanhopige ouders. Ik deelde hun zorgen niet, kon me gewoon niets voorstellen bij de rampen die mij zouden overkomen als ik mijn VWO diploma niet zou behalen.
    Ik laat S. maar een beetje, probeer zo min mogelijk te preken, niet te dreigen en me niet al te veel zorgen te maken. Ik ben al blij als hij zich wast en zijn tanden poetst. Misschien geeft de school hem toch nog een kans, en misschien laten ze hem vallen. Het is zijn leven, ik weet zeker dat hij er iets van gaat maken en ik hoop vooral dat hij later niet al te slecht over zijn vader zal denken. Hij leest The Catcher in the Rye in het engels; dat lijkt me hoopgevend.