Tijd

Een FaceBook-vriendin, die ondanks dat we elkaar nooit hebben ontmoet, toch als een goede vriendin is gaan voelen, heeft een stervende man. Dezelfde uitzichtloze vorm van kanker waaraan Bibian nu alweer ruim dertien jaar geleden is gestorven. Omdat we regelmatig contact hebben en zij me af en toe dingen vraagt (ik ben immers ervaringsdeskundige), komen er bij mij dingen boven waarvan ik dacht dat ik ze allang vergeten was, althans had opgeborgen in mapjes, niet per se bedoeld om ooit nog weer te openen. Maar nu ineens toch wel.
    Door de kanker werd Bibians wereld steeds kleiner, tot die zich beperkte tot een ziekenhuisbed in onze woonkamer. Het was juli, bijzonder warm en dikke vliegen zoemden tegen het raam aan de straatkrant, haar uitzicht op de wereld. Door de morfine werden de periodes dat ze helder was almaar korter, uiteindelijk een of twee keer per dag een paar minuten, waarna ze weer wegdreef in een morfinewaas. Zo verdween ze langzaam uit mijn leven, werd ik zachtjes, haast vriendelijk voorbereid op het weduwnaarschap, een situatie waarin ik alles voortaan zelf zou moeten beslissen, waarin er geen overleg meer mogelijk was.
    Eigenlijk een omkering van hoe het ging toen mijn oudste zoon werd geboren: eerst een periode van zwangerschap, naïeve anticipatie en dan is daar een heel klein mensje dat de eerste tijd vooral slaapt, je dan ineens  gaat aankijken, langzaam maar zeker steeds meer aandacht gaat vragen, zich een plaats in je leven verovert.
    Ik denk sowieso weinig aan wat geweest is, kijk liever vooruit, of beter nog: om me heen. Ik hou ook niet erg van fotoboeken of van de fotobestanden op mijn computer, alles netjes gerangschikt op jaar en plaats. Ik word er verdrietig van. Geliefden die er niet meer zijn of die geen geliefde meer zijn, mijn ouders eerst nog gelukkig met elkaar, later zorgelijk, in de ban van angstige voorgevoelens, katten en honden die over het algemeen rot aan hun einde zijn gekomen, mijn kinderen uitgelaten, nog niet teleurgesteld, gekwetst, nog onkundig van het grote drama dat ze boven het hoofd hangt. Ook mijn eigen kinderfoto’s bekijk ik niet met plezier, omdat ik inmiddels veel meer begrijp van de context waarin ze werden genomen, hun doel, hun functie in de tijd.
    Ik ben misschien nog wel dezelfde man, maar leef een ander leven. Er is zoveel gebeurd in die dertien jaar, zoveel veranderd, in het klein, in ons turbulente gezinnetje en in het groot; de wereld waarin wij leefden bestaat niet meer. En daarmee is ook Bibians relevantie in de kromme van mijn bestaan afgenomen, teveel dingen die wij niet deelden, zoals ook mijn ouders mijn vrouw, mijn kinderen, Sasja, het huis waarin ik woon, mijn volwassen leven niet hebben meegemaakt en daardoor steeds meer uit het zicht zijn geraakt.
    Maar goed, het zit er allemaal nog wel. Al die nutteloze informatie die je straks niet mee kan nemen als het zover is. En er is niet eens zo veel voor nodig om die verstofte bestanden weer te activeren. In dit geval het verdriet van mijn FaceBook-vriendin in een verre uithoek van het continent.