Bring them home now

In Berlijn hing eergisteren, het was 7 oktober, bovenaan de Brandenburger Tor een groot spandoek met daarop de tekst Bring them home now, naast de Israëlische vlag. Toen ik een paar maanden geleden met mevrouw Janssen in Berlijn was, viel het me al op dat je daar op straat regelmatig de woorden Fuck Hamas tegenkwam, op stickers, posters of gewoon ergens op de muur geklad of op een bushokje gespoten.
    Hier in Nederland leeft dat sentiment minder, zeker onder jongeren. Frans Timmermans, onze gedoodverfde nieuwe premier, kon het fatsoen niet opbrengen om op 7 oktober stil te staan bij de massaslachting op Israëlische burgers en een enkele onfortuinlijke toerist, hij herdacht liever alle slachtoffers van het geweld in de regio. Dat lijkt sympathiek, maar dat is het niet. Deze datum zal nog jaren een uitzonderlijke plaats innemen in de geschiedenis van het joodse volk, deze dag is voor hen. Laten de Palestijnen hun eigen dag of dagen uitkiezen, maar niet deze ene. Ook zij verdienen natuurlijk aandacht, verdienen ons medeleven, zeker degenen onder hen die die niet gewild hadden, maar niet op hetzelfde moment.
    Het was natuurlijk een politieke daad van Timmermans, want hij weet dat onder zijn electoraat het Free Palestine leeft, en hij heeft hun stemmen nodig. Dat is meteen ook de reden dat hij de mijne niet zal krijgen, en dat doet me verdriet, want ik ben nog altijd van binnen een linkse jongen en nu weet ik niet meer waarop ik moet stemmen.
    7 oktober was een terechte verzetsdaad tegen het onrechtmatige koloniale apartheidsregime van Israël, hoor je vaak in linkse kringen. Natuurlijk. Net als Isis indertijd en Al Qaida en de Taliban en noem ze maar op. Al die sympathieke, romantische  groeperingen die het niet meer pikken uitgebuit te worden door Amerika, Frankrijk en Engeland. Maar vooral door Israël, want daar wonen de joden, en die zijn het ergste van allemaal, met dat arrogante geloof van ze waar je vrijwel niet tot kunt toetreden. Het uitverkoren volk. Dood moeten ze, allemaal, tot de laatste yid aan toe.
    Dat Hamas vooral met de radicale Islam te maken heeft, voortgekomen uit de ook in de Arabische wereld als levensgevaarlijk onderkende Moslim Broederschap, wordt gemakkelijk vergeten. Het is een verzetsbeweging, zoiets als de Khmer Rouge die in Nederland eerst ook populariteit genoot onder jonge aanhangers van de toenmalige C.P.N., of Die Rote Armee Fraktion, Che Guevara, noem ze maar op. En Israël is de agressor die verslagen moet met dat duivelse zionisme van ze.
    En waag het niet Free Palestine roepers van antisemitisme te beschuldigen, daar heeft het niets mee te maken. Antizionisme is het, dat is heel wat anders, en volstrekt legitiem bovendien.
    Nederland is in Europa het land met de minste sympathie voor de Israëlische kant van het verhaal, het meest uitgesproken vóór sancties, vóór het verbreken van elke band, cultureel, wetenschappelijk, zakelijk (met een kleine slag om de arm voor de technologie in veel van onze elektronische apparatuur, daar hebben we het maar liever niet over). Misschien is het ook niet zo verbazingwekkend. Het was tenslotte ook dat zelfbenoemde tolerante, vrijheidslievende landje van ons dat haar joden indertijd maar al te graag in handen van de bezetter speelde, het land waar het grootste percentage joden de oorlog niet overleefden en waar degenen die het wel overleefden bij terugkeer het minst hartelijk werden ontvangen.