Lüther

Op zondag 5 oktober is er in Amsterdam een grote demonstratie voor Gaza, De rode lijn genoemd. Ik zal er niet bij zijn.
    Ik kan me niet herinneren dat er bij enig ander conflict waar ook ter wereld zo’n grote, professioneel georganiseerde demonstratie (met zelfs een kinderprogramma want met het antizionisme kun je niet vroeg genoeg beginnen) is gehouden. Wat Israël de Gazanen aandoet is kennelijk erger, wreder, slechter, duivelser dan wat elders op de wereld mensen elkaar aandoen. 
    Dat dit onzin is, snapt een kind, maar toch spreekt dit conflict meer tot de verbeelding dan enig ander.
    ‘Dat komt omdat we met Israël economische betrekkingen onderhouden, en niet met bijvoorbeeld Syrië, Jemen, Nigeria,’ zegt mevrouw Janssen, die niet begrijpt waarom ik me er zo druk om maak. ‘Vanwege die vermeende joodse afkomst van je, daardoor wordt je blik vertroebeld, kun je niet meer objectief zijn.’ Ik haal mijn schouders op, mijn kinderen zeggen precies hetzelfde. 
    Zou dat zo zijn, van die economische betrekkingen? Ik vraag het me af, het zou wel goed passen bij hoe de Franse schrijver Houellebecq Nederland in zijn roman Serotonine omschreef: La Hollande n’est pas un pays, c’est une entreprise au mieux. Ik vermoed dat hij gelijk heeft.
    Wat je ook vaak hoort is dat dit conflict ons meer dan alle andere raakt omdat het gevoelsmatig dichterbij is omdat Israël toch eigenlijk een soort van Europees land is. Een beetje zoals het moderne weerbericht niet alleen metingen, maar ook gevoelstemperaturen opvoert. De waarheid is hier in het Westen allang ondergesneeuwd door het heilige gevoel, een niet te definiëren, hoogstpersoonlijk en hoe het uitkomt onmiddellijk aan te passen mening over alles wat voorbijkomt. En let op, niet alleen ongeletterden, ook hoog opgeleiden hebben tegenwoordig bij alles een gevoel. 
    Toch denk ik dat er bij deze oorlog iets anders aan de hand is. Iets dat ik liever niet benoem of uitspreek omdat ik niet wil geloven dat het waar is wat ik denk. Namelijk dat de mensheid inderdaad onverbeterlijk is, niets leert of heeft geleerd van de geschiedenis, en dat de meeste mensen gevoelig zijn en blijven voor simpele archetypes, voor oude symbolen die in het verleden werkten en ons met elkaar verbonden, en dat nog steeds doen. Symbolen waar door weer anderen slim, gewetenloos en cynisch op wordt ingespeeld met de allermodernste middelen. De sociale media en haar beeldtaal als een hedendaagse variant van Martin Lüther met zijn gedrukte pamfletten.
    50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong, heet een compilatiealbum uit 1959. Ik denk van wel, volgens mij was die zelfbenoemde koning van de rock & roll een bedrieger, een imitator met een leuk smoeltje. Pure marketing, niet meer dan dat, en precies dat zie ik nu ook met de jodenhaat gebeuren. Die wordt ons net zo lang door de strot geduwd tot we er allemaal in geloven. Er is zelfs aan aflaat gedacht: ik ben geen antisemiet, ik ben alleen een antizionist. En gelukkig maar! Stel je voor! Als antizionist slaap je natuurlijk een stuk beter dan als antisemiet, dat snap ik ook wel.
    Maar zondag zijn we allemaal samen met onze keffiyehs en onze vlaggen van de Arabische Socialistische Ba’ath-partij en dan lopen we als lemmingen de voorgeschreven route waar het als uit één mond zal klinken: from the river to the sea. En het zou me niet verbazen als het er nog van gaat komen ook. Want Hamas gaat echt niet overstag voor dat vredesplan van Trump en Netanyahu. Waarom zouden ze? Het kalifaat lonkt. We gaan ze nog missen straks, die rotjoden.