I’m waiting for my man

‘Hoi S., moet je niet eens wakker worden? Je hebt vandaag toch een afspraak met je neuroloog vanwege je epilepsie?’ S. heeft sinds een paar jaar af en toe epileptische aanvallen, vermoedelijk vanwege zijn drugsgebruik.
    ‘Hoe laat is het?’
    ‘Half twaalf. Hoe laat heb je die afspraak?’
    ‘Ik zal zo wel even kijken. Vanmiddag geloof ik.’
    ‘Iets anders: vandaag krijg je toch je weekgeld van budgetbeheer?’
    ‘Is het maandag vandaag?’
    ‘Ja. Hoeveel krijg je eigenlijk?’
    ‘Honderd euro.’
    ‘Maar daarvan moet je je dealer afbetalen, toch?’
    ‘Ja.’
    ‘Hoeveel.’
    ‘Deze week alles.’
    ‘Maar dan heb je dus geen geld voor boodschappen.’
    ‘Nee.’
    ‘Hoe ga je dan aan eten komen?’
    ‘Weet ik niet.’
    ‘En hoe gaan we er voor zorgen dat je niet meteen weer ketamine op krediet gaat kopen?’
    ‘Ik kan proberen dat niet te doen.’
    ‘Denk je dat dat gaat lukken?’
    ‘Weet ik niet.’
    ‘Heeft het zin als ik met je mee ga?’
    ‘Nee. Dat gaat niet echt.’
    ‘Kun je die honderd euro niet naar je dealer overmaken? Of kan hij je een tikkie sturen?’
    ‘Nee, zo werkt dat niet.’
    ‘Kun je hier in de buurt met hem afspreken? Misschien kan ik met je meegaan?’
    ‘Ik kan wel op het Museumplein afspreken. Dan kan jij ergens op een bankje gaan zitten. Maar samen kan niet.’
    ‘Maar die dealer komt natuurlijk niet op tijd.’
    ‘Nee, meestal zit ik wel een uur te wachten, inderdaad.’
    He's never early, he's always late, first thing you learn is you always gotta wait, I'm waiting for my man.
    Ik voel me ziek, grieperig. Ik ga niet een uur met S. op het Museumplein op zijn dealer zitten wachten. Dit is niet wat ik me van het hebben van kinderen had voorgesteld. Ik heb vanmorgen al geprobeerd zijn behandelaar bij Fact te bereiken, zijn behandelaar bij Jellinek, maar die geven niet thuis. Misschien bellen ze me later op de dag nog terug, maar ik vermoed dat ze toch niets kunnen doen. Ik moet geduld hebben, hij staat op de wachtlijst, hij is niet de enige. En ondertussen hopen dat hij tegen de tijd dat hij aan de beurt is nog leeft, geen onherstelbare schade aan zijn lichaam heeft toegebracht.
    Ik ga oudste zoon dan maar voor de tweede keer wakker maken. Hij heeft vanmiddag een wiskunde tentamen, ik weet niet hoe zoiets werkt, maar misschien is het een goed idee als hij de stof nog een keer doorkijkt? Hij mompelt wat en draait zich weer om. Ik trek de deur zachtjes achter me dicht.
    Ondanks alles werk ik toch nog een uur of twee aan Die Juden, mijn opera in wording. Discipline is niet mijn grootste probleem, op de een of andere manier lukt het me om me te concentreren en me te realiseren dat het uiteindelijk toch hún problemen zijn, dat zij hun eigen leven moeten leiden, dat niet alleen maar een afgeleide van het mijne is, dat ze ook buiten mij bestaan, in hun eigen universum dat waarschijnlijk net zo absurd en onbetekenend is als het mijne.