Vriendin

Lieve ...

Dit is een fictief gesprek. We zijn gebrouilleerd en dat wil ik graag zo houden, maar omdat ik me zo vreselijk eenzaam voel en geen zin heb om iemand te bellen, richt ik me tot jou.

Je hebt alles gemist. Je had geen beter moment kunnen kiezen om ruzie met me te maken. Je had – bij wijze van spreken - nog niet opgehangen of Bibian werd ziek, en alles veranderde. Wat ooit belangrijk leek, had plotseling geen functie meer. Als je elkaar al zolang kent en dan in zoiets cruciaals misloopt, is dat niet meer goed te maken.

Ik kan je moeilijk gaan vertellen hoe het was, hoe het voelde. Dat zou absurd zijn. Daarom heb ik ook niet gereageerd op je voorstel om samen met mij Bibians graf te gaan bezoeken. Dat doe je zelf maar als je er de behoefte toe voelt, ik kan het me eerlijk gezegd nauwelijks voorstellen.

Ik zal niet ontkennen dat je een functie hebt gehad in mijn leven, anders had ik onze vriendschap ook niet zolang gekoesterd. Moeilijk te definiëren wat die functie precies was.

Het ging vaak over muziek, maar toch geloof ik niet dat we elkaar daarin vonden. De cd’s (en de boeken) die je me voor mijn verjaardagen gaf heb ik noch gedraaid noch gelezen: niet mijn smaak; het zat hem dus in iets anders.

Ik denk dat het de eenzaamheid was. Daarin herkenden we elkaar.

We leerden elkaar kennen toen mijn eerste liefde mij had verlaten en ik in een rampzalige nieuwe relatie was verwikkeld. Jij had ook een groot talent voor ‘de verkeerde’. Het ontbrak ons aan de moed en de daadkracht om er iets aan te doen, om handelend in te grijpen. Dat wisten we van elkaar. We bespraken alles wat we eigenlijk met onze partners hadden moeten bespreken; gaven elkaar goede raad, de juiste woorden. Maar we wisten ook dat we er toch niets mee zouden doen. En dat was ook de bedoeling, want het leed en het wederzijdse leedvermaak was immers de basis van onze vriendschap.

Ja, we konden er samen wel om lachen, de stupiditeit van onze leventjes. Ik vermoed dat we elkaar op een bepaalde manier ook wel minachtten, denk je niet? Of misschien hadden we gewoon iets teveel van elkaars donkere kanten gezien.

Toen ik Bibian leerde kennen was ik je eigenlijk meteen vergeten. Ik had je niet meer nodig. En wat bleek: jij had ook iemand ontmoet, en had mij ook niet meer nodig.

Wat volgde was een aantal vruchteloze pogingen tot reanimatie van een ten dode opgeschreven vriendschap. Noem het trouw. Het werkte alleen als onze partners er niet bij waren, want dat was nou eenmaal waarin wij elkaar vonden: de ontboezeming, het verraad. Maar het gaf geen bevrediging meer.

Alle andere pogingen om ons verbond zin te geven mislukten dramatisch. Het ga je goed.