Leegte

Je bent ineens zo ver weg. Ik probeer mijn gedachten op je te richten maar je bent er niet. Verschijnt niet. Een leeg gevoel, ik kan het proeven, een smaakje. Of juist de afwezigheid van smaak. Ik klem mijn kaken stijf op elkaar tot het pijn doet, en dan proef ik het gemis.

De tijd verstrijkt, maar jij doet niet meer mee. We praten over je. We vinden je geweldig, je bent een soort superheld geworden. Zowat alles kon je, en zo is het ook. We zijn trots op je, dat jij er was. Dat jij de onze was.

Maar we zijn ook druk.

Valentijn doet vreselijk zijn best op school, is zijn achterstand vanwege zijn blindedarmoperatie aan het inhalen. Hij gaat elke middag naar huiswerkklas, is meestal pas om een uur of vijf thuis. Hij bijt zich er in vast.

Eerst had hij zo’n hopeloos verdwaalde blik in zijn ogen als hij hier ’s morgens de deur uit ging, maar hij begint al te wennen, wordt steeds zelfverzekerder.

Nieuwe namen vallen aan tafel, nieuwe woorden hoor ik uit zijn mond. Een nieuw leven als middelbaar scholier. Maar wel: zonder moeder. Jij hoort definitief bij zijn vorige leven, en hij kijkt nu vooruit.

Zelf heb ik ook nooit teruggekeken. Me altijd vol overtuiging gericht op het heden, op de toekomst. Wat heb je aan het verleden. Dat is statisch, gefixeerd. Dood.

Ik was er trots op hoe ik altijd maar voortjakkerde. Nieuwe plannen maakte, me probeerde te ontwikkelen.

Nooit nam ik de tijd om me te verwonderen over mijn eigen levensloop. Over de sporen die ik had nagelaten en de betekenis daarvan. Elke dag werd ik opnieuw geboren, schijnbaar zonder verleden. Met ergens ver weg een licht ongemakkelijk besef van een openstaande schuld.

Maar ook nooit was de breuk zo groot. Het oude en het nieuwe. Voor het eerst voel ik de noodzaak stil te staan bij wat was. Misschien omdat het verleden nu buiten mezelf ligt. Jij bent mijn verleden, de personificatie ervan.

Ik voel de noodzaak te reflecteren op de betekenis van ons samenzijn. En op de betekenis van ons niet meer samenzijn. Ik probeer het me voor te stellen, dat ik nu zonder jou ben. Niet voor een paar dagen of een week, maar voor eeuwig en altijd. Dat ik je nooit meer zal zien.

En dat dwingt me om terug te kijken. Stil te staan. Beelden terug te halen.

Het kost me geen moeite om het over je te hebben. Er zijn al zoveel verhalen tot formules geworden. Ik lepel ze op. De open plekken worden ingevuld, toegevoegd en opgeslagen. Zo wordt je steeds een beetje bijgekleurd.

Maar om werkelijk na te denken over de betekenis van dit alles vind ik onmogelijk. Ik probeer het, dwing mezelf aan je te denken. Je lieve gezicht, je stem, de woorden. En dan proef ik steeds die smaak in mijn mond. De smaak van je afwezigheid. Iets tussen speeksel en bloed in. Leegte.