Buikpijn

Lulu staat naast een vriendinnetje op het schoolplein als ik haar kom ophalen. Ze maakt grapjes en trekt gekke gezichten, maar ze kijkt me niet aan.

‘Was het leuk op school?’

‘Gaat wel.’

‘Wat was er dan?’

‘Niets.’

Ze rent weg, haar vriendinnetje achterna. Gooit een sneeuwbal tegen mijn jas.

Als we naar huis fietsen, Lulu bij mij achterop, is ze zo stil dat ik haar bijna vergeet.

‘Zal ik straks ommeletjes maken?’

Lulu wil niet. Later wil ze toch wel.

Ik probeer een tentamen na te kijken maar Lulu wil ook aandacht.

‘Ik verveel me.’

‘Ga in je boek lezen.’

‘Geen zin.’

‘Ga tekenen.’

‘Nee.’

‘Wil je even bij me liggen.’

‘Hmm.’

Ik ga verder met mijn tentamen en Lulu vertrekt naar haar kamer.

‘Moeten we al naar pianoles?’ komt ze even later vragen.

‘Straks. Ik roep je wel. Laat me nog even werken.’

Ik breng haar naar pianoles, doe wat boodschappen en haal haar weer op.

Ze kijkt zo verloren uit haar ogen dat mijn hart ervan breekt. Zo ernstig, volwassen. Zo moet een meisje van zeven helemaal niet kijken.

‘Was het leuk op les?’

‘Jawel. Heb je chocola gekocht?’

‘Ja.’

Thuisgekomen geeft ze mij en haar broers een stuk chocola en verdwijnt dan naar haar kamer. Ik ga nog wat werken en dan koken. Lulu komt vragen wat we eten.

‘Ik heb tonijn gekocht op de markt.’

‘Ik heb buikpijn,’ zegt Lulu.

Ik weet niet of ik dat serieus moet nemen, of dat ze zich vast indekt voor als ze het eten niet lekker vindt.

Er hangt iets in de lucht. Het is te stil in huis.

Aan tafel maken de jongens ruzie. Ik wordt boos en stuur ze naar hun kamer.

Lulu eet alleen pasta. De tonijn wil ze niet.

De jongens beloven zich beter te zullen gedragen en komen weer terug aan tafel.

Lulu wil dat ik haar temperatuur opneem. Swip zegt dat hij zich ook niet lekker voelt. Ik doe een rondje met de thermometer maar niemand heeft koorts.

Of Swip vannacht boven mag slapen. Dat mag.

Valentijn gaat nog wat aan zijn Frans leren, hij heeft een schriftelijke overhoring, moet van één tot honderd kunnen tellen.

Als ik bij Lulu ga kijken heeft ze tranen in haar ogen. Ze zit op haar bed in kleermakerszit.

‘Wat is er dan meisje?’

Ze kijkt me aan.

‘Mama.’

‘Mis je mama.’

‘Heel erg.’

We praten over Bibian. Hoeveel die van haar hield. Hoe belangrijk Lulu voor haar was. Dat Lulu het beter moest krijgen dan ze het zelf had gehad.

Ik heb het haar al zo vaak verteld.

‘Wil je nog een keer naar het filmpje kijken?’

‘Liever een andere keer.’

Ze gaat liggen in haar bed vol knuffels.

‘Weet je hoeveel geld ik heb,’ zegt ze dan.

Ze spaart al maanden al haar zakgeld op.

‘Een briefje van twintig, twee van tien en vijf van vijf, zegt ze trots.

‘Ben je moe?’

‘Ja papa.’

‘Tot morgen.’

‘Tot morgen papa.’