Hendrix

‘Papa laat die film eens zien van die meneer die zijn gitaar in de fik steekt.’

Ik heb Lulu verteld over Jimi Hendrix.

‘Waarom deed hij dat dan?’

‘Omdat er nog een andere band speelde die hij wilde overtroeven. Ze hadden al ruzie gemaakt wie er het eerst zou spelen.’

Lulu vindt het maar raar.

We kijken op youtube naar Wild Thing in de versie van Hendrix op het Monterey Pop Festival in 1967.

Het begint met een warrige toespraak over de lange weg die hij heeft afgelegd om hier nu met twee Britse begeleiders in zijn eigen land zijn eigen muziek  te kunnen spelen voor een groot publiek. Hij praat snel en licht geïrriteerd, zoals hij ook in interviews vaak doet. Teleurgesteld vanwege het cynisme dat hij overal ziet.

Wat volgt vindt Lulu niet leuk. Ik ook niet. Ik hou erg van Hendrix; hij is – na The Beatles – misschien mijn grootste invloed, maar dit is niet zijn beste nummer. Na een couplet of twee van dit nogal puberale liedje van The Troggs wordt het steeds abstracter. Drummer Mitch Mitchell en bassist Noel Redding spelen een soort modaal klankveld, niet eens zo heel ver verwijderd van wat Elvin Jones en Reggie Workman bij Coltrane deden, waarop Hendrix zijn gitaar laat rondzingen. Hij legt zijn gitaar, een fraaie handbeschilderde stratocaster, op de grond en voert een vrij expliciete masturbatie act uit. Dan haalt hij van achteren een flesje benzine en spuit dat leeg over zijn instrument. Hij strijkt een lucifer af en steekt de fik er in. Heel symbolisch allemaal. Vervolgens slaat hij zijn gitaar kapot en gooit de brokstukken in het publiek. Beelden van verbijsterde hippiemeisjes vooraan. Dat moet je hem nageven, bij Hendrix zat het altijd vol meisjes op de eerste rijen. Zijn spel was zo volstrekt onnavolgbaar, al was het maar vanwege zijn linkshandigheid. Hij had alles: groot drama en sex appeal.

Manlijke gitaarfanaten gingen liever naar de veel conventionelere Clapton kijken, en dan thuis hard oefenen.

‘Wat kost zo’n gitaar,’ wil Lulu weten als het liedje is afgelopen.

Ik denk iets tussen de 1.000 en de 1.500 gulden.

‘Deed hij dat elke dag?’

Nee, dat heeft hij maar een of twee keer gedaan.

‘Leeft Jimi Hendrix nog?’

‘Nee, die is al...’ ik moet even rekenen, ‘al ruim twee-en-veertig jaar dood.’

‘Hoe oud was hij toen hij dood ging?’

‘Toen was hij zeven-en-twintig jaar.’

‘Waaraan is hij dan dood gegaan papa.’

‘Aan een overdosis drugs.’

Het zegt haar allemaal weinig: de muziek, de act. Ik zie mijn jeugdheld, maar zij ziet bewegende poppetjes als in een oud journaalfilmpje. Eigenlijk doet het mij ook niet meer zoveel. Ik heb het al zo vaak gehoord en gezien. Die ene lang aangehouden opgedrukte gitaarnoot uit Machine Gun blijft een dramatisch hoogtepunt, maar ik merk dat ik er eigenlijk nog maar zelden naar luister. Ik heb er geen geduld meer voor. Hendrix is zo heilig verklaard; onbevangen luisteren naar wat je feitelijk hoort is dan bijna niet meer mogelijk.

Misschien komt het terug, spreekt het me straks ineens weer aan, maar misschien ook niet. Is het toch gedateerd, altmodisch.

Nostalgie: toen werd er nog ‘echte’ muziek gemaakt. Als je geen zin hebt om moeite te doen je te verdiepen in het vele moois - en lelijks - dat er nu wordt gemaakt, ga je dat al snel geloven.

Lulu vindt The Beatles gelukkig wel heel erg leuk.