Trouwdag

Vandaag is het mijn trouwdag; nog altijd draag ik mijn ring en voel ik mij getrouwd. Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat ik hem nooit meer af zal doen. En mocht het ooit opnieuw zover komen, dan zijn mijn vingers lang genoeg voor een tweede ring ernaast.
    Als ik straks mijn rek- en strekoefeningen heb gedaan - ik ben door mijn rug gegaan - en wat heb gegeten, denk ik dat ik even naar St. Barbara ga. L. is uit logeren, en de jongens hoef ik daar niet voor wakker te maken. Bovendien is het míjn trouwdag, niet die van hún.
    Ik heb net zestig euro overgemaakt voor ‘de jaarlijkse behandeling van alle monumenten met een biologisch algenbestrijdingsmiddel, het bladvrijmaken van graven en paden, het knippen van de hagen, onkruidbestrijding, het begaanbaar maken van de paden bij sneeuwval, periodiek herstel van grind- en tegelpaden en de verzorging van entree en toiletten’. Ik kom er regelmatig, en hoewel het er altijd hetzelfde uitziet, en ik er nog nooit een plasje heb gedaan - L. wél, maar die doet het vanwege haar lichte claustrofobie altijd buiten - geeft het mij een prettig gevoel dat ik een bijdrage mag leveren. Ik zie het ook meer als een soort algemeen onderhoud aan de herinnering aan Bibian.
    Elke keer dat ik er met L. kom, nemen we ons voor nu eindelijk eens ‘iets’ te planten. Op aanraden van een vriendin hebben we ooit een aantal grote potten lavendel bij de Praxis gehaald en netjes ingegraven, maar die waren bij ons volgende bezoek al weer hopeloos verlept. Het schijnt dat Buxus zeer geschikt is, maar ik geloof dat ik dat eigenlijk heel lelijk vind.
    Misschien dat L. daar ideeën over heeft, zij gaat tegenwoordig naar schooltuintjes, en doet fanatiek mee aan de moestuintjesaktie van de Albert Heijn.
    In een doosje op de schoorsteen bewaar ik een zilveren ring die mijn vader ooit heeft laten maken met aan de buitenkant een tekst in runenschrift. ‘Dat is voorbijgegaan, dus dit zal ook wel weer voorbijgaan’ staat er in het oud Engels, een hobby van hem. Hij vond het zelf een optimistische spreuk, maar ik krijg er een ongemakkelijk gevoel bij. Ik heb die ring een aantal jaar gedragen - hij paste me uitstekend - maar hem uiteindelijk toch maar weer afgedaan. Voorlopig hou ik het bij die ene ring, die overigens ook van mijn vader was.