De toekomst

Er hangt een vreemde stilte in huis. De kinderen zijn naar school, het ochtendritueel is volbracht, en nu ben ik alleen. Ik lig op de bank en probeer de geluiden om mij heen thuis te brengen: de wasmachine van de buren die centrifugeert, de elektronische piepjes van de vuilniswagen, een tram die inhoudt voor de bocht. Als er een vrachtwagen voorbijrijdt trilt het hele huis. Ik heb geen afspraken: zeeën van tijd.
    Ik word dit jaar vijf-en-vijftig en heb werkelijk geen idee wat de toekomst mij brengen zal. Dat het zó niet maar door kan sukkelen, is mij wel duidelijk. Ik zou misschien eens moeten beginnen met een poging mezelf te definiëren, dan zou ik van daaruit misschien tot een ontwikkelingsmodel kunnen komen.
    Mijn collega’s aan het conservatorium hoor ik regelmatig aan studenten de vraag stellen: waar denk jij dat je over vijf jaar bent? Wat doe je dan? Het is vermoedelijk de bedoeling dat onze studenten over hun toekomst nadenken, dat ze ‘ergens naartoe’ werken. Ik ben dan altijd bang dat ze mij per ongeluk diezelfde vraag zullen stellen. Over vijf jaar? Geen idee! Zou je ook mogen antwoorden wat je hoopt? Ook als het volstrekt irreëel is?
    In mijn leven wordt met enige regelmaat de bodem onder alles weggeslagen, daar zou je een patroon in kunnen zien. Mijn ouders gingen uit elkaar, Ik emigreerde met mijn moeder naar Israel, toch weer terug naar huis, mijn moeder kreeg kanker, ging dood, mijn vader ook, mijn eerste liefde verliet mij, de volgende geliefde ging dood. Dat doet iets met je, vermoed ik.
    Misschien moet ik er de samenhang in zien te ontdekken, is dát de opdracht, is het een gecodeerde boodschap die ik maar niet weet te ontcijferen, is het de bedoeling dat ik er iets van opsteek, maar wat?
    Ik ben gestopt met componeren en gaan schrijven, maar het verschil is verwaarloosbaar. Ik heb me ook gewoon weer aan iemand verbonden, een nieuwe liefde aangeboord. In die zin heb ik dus helemaal niets geleerd. Zou het om mijn optimisme gaan? Is het de bedoeling dat ik nu eindelijk eens inzie dat dat verdomde eeuwige optimisme van mij geen pas geeft. Het leven is geen lolletje, Klaas, wanneer dringt het nou eindelijk eens tot je door!
    Ik kan wel dingen verzinnen die ik anders zou willen, maar ik ben niet alleen. Ik kan toch moeilijk een paar blikjes kattenvoer op het aanrecht zetten, wat brood en beleg achterlaten, en, vooruit: honderd euro op tafel leggen en de deur achter me dicht trekken? Al wil ik best toegeven dat dit me soms een aanlokkelijk idee lijkt.