Zwaar

‘Dat zal wel zwaar voor je zijn’, zeggen mensen tegen me. Daarmee doelen ze op de verantwoordelijkheid voor drie kinderen die ik in mijn eentje moet dragen. Ik merk dat mij dat irriteert. Ik antwoord dan ook altijd van niet. ‘Nee hoor’, zeg ik dan, ‘het is eigenlijk heel gezellig. Ik ben blij dat ik ze heb. Als ik geen kinderen had gehad zou ik me geen raad weten.’

Thuis in Amsterdam klopt dat ook wel. Overdag zijn ze op school en heb ik het huis voor mezelf. Ik heb genoeg tijd om te schrijven, te componeren of andere dingen te doen. Om drie uur haal ik Lulu en Swip van school, doe ik boodschappen of andere klusjes en kook ik het avondeten. We bespreken de dag, hoe het op school was, of er nog wensen zijn, problemen. Net als in een echt gezin. Doordeweeks liggen de kinderen tussen acht en negen in bed, en heb ik de rest van de avond voor mezelf.

Soms bekruipt de eenzaamheid me. Ik kan er nooit zomaar even uit. Aan de andere kant deed ik dat vroeger ook nooit, maar toen was Bibian er.

Nu is het vakantie en ben ik met de kinderen in Meerle, in België.

Vandaag waren we een dagje naar Antwerpen. Beetje door de stad gelopen, geluncht, naar de film geweest en gegeten. De kinderen waren eigenlijk heel erg lief. Een paar keer laaiden er kleine ruzies op, maar het escaleerde niet.

Ik vind het leuk, maar merk dat ik me ook verloren voel. Wat mij bezighoudt kan ik nauwelijks met ze delen, en als ik het toch probeer hebben ze er weinig belangstelling voor. Ik loop een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Ik mis Bibian, met wie ik hier zo gelukkig was.

Ik vraag me af hoe ik dat in de zomervakantie moet gaan doen. Drie of vier weken alleen met de kinderen lijkt me lang. De jongetjes beginnen te puberen, zijn erg op zichzelf gericht, praten in een soort newspeak, maar Lulu mist duidelijk haar moeder. Ze wil hand in hand lopen, en in het restaurant bij me op schoot zitten. Ik realiseer me dat ik zwijgzaam ben. Niet zo uitbundig als vroeger. Bibian en ik waren altijd en eindeloos in gesprek, nu voer ik die gesprekken met mezelf.

Ik zie dat Lulu het koud heeft.

‘Waarom heb je geen vest aangetrokken.’

‘Vergeten papa.’

‘Zullen we dan maar ergens een vest voor je kopen.’

‘Nee.’

‘Waarom niet, zo is het toch veel te koud.’

‘Omdat jij altijd voor me uitkiest.’

Dat is waar, maar Lulu is vreselijk kieskeurig. Als ik geen knopen doorhak wordt er helemaal niets gekocht.

‘En als ik beloof dat jij mag kiezen.’

‘Echt waar?’

Ik beloof het. In de H&M ziet ze een vest dat ze leuk vindt. Helaas hebben ze het niet in haar maat. Een ander vest wel.

‘Kijk eens Lulu, vind je deze ook niet leuk?’

‘Nee.’

‘Probeer het nou even, volgens mij staat het je heel goed.’

‘Ik wil het niet papa, en ik mocht kiezen.’

‘Mag ik toch even kijken hoe het je staat Lulu.’

Nu komt Valentijn me te hulp.

‘Mooi vest Lulu, staat hartstikke goed.’

‘Hmm,’ zegt Lulu.

‘Vind ik ook,’ zeg ik. Het is waar, dat andere vest is leuker, maar deze is ook leuk, en ik wil dat ze warm gekleed is.

‘Kijk even in spiegel,’ zegt Valentijn.

‘Hmm,’ bromt Lulu.

‘Héé, mooi vest,’ zegt Swip nu ook, die een hekel aan winkelen heeft.

Ik reken het vlug af.

‘Ze wil het graag meteen aantrekken,’ zeg ik tegen de verkoper.

‘Helemaal niet.’

‘Kom op Lulu.’ Ik begin mijn geduld te verliezen. ‘Ik wil dat je het aandoet, het is veel te koud zonder vest.’

‘OK dan...’

Weer op straat loopt ze stuurs een paar meter achter me, maar dat houdt ze niet lang vol. Als we oversteken voel ik haar handje alweer in de mijne.

‘Heb je het nu niet koud meer?’

‘Nee papa.’