Strijd

Bibian en ik maakten weinig ruzie. Soms laaide het plotseling op uit het niets. Toen we net met elkaar waren, streden we om de macht in ons bandje The Dead Motherfuckers, later Emma Peel. Ik was de geroutineerde gitarist met veel praktijkervaring en Bibian kwam net kijken. Ze speelde nog maar een paar jaar basgitaar.

Ik leidde de repetities, besliste hoe en met wie we in de studio werkten en onderhandelde met de buitenwacht. Bibian keek het een tijdje aan. Ze was onzeker en durfde nauwelijks haar eigen liedjes aan mij voor te spelen. Ik ben weinig competitief aangelegd en moedigde haar aan; vrijwel alles waar ze mee kwam was de moeite waard.

Het duurde niet lang voor ons aandeel in het repertoire even groot was. Maar nog altijd leidde ik de repetities, hakte ik knopen door. Langzaam groeide bij haar het besef dat niet alles wat ik verkondigde heilig was. Dat ik niet onfeilbaar was.

Zij dacht fundamenteel anders over de aanpak in de studio. Ik wilde alles tot in de puntjes voorbereiden en controleren, zij wilde zoveel mogelijk aan het toeval overlaten; ruimte laten voor adhoc beslissingen.

Onze eerste cd deden we op mijn manier. Eindeloze overdubs, toeters en bellen, duurbetaalde professionals voor de mixage. Al onze spaarcentjes investeerden we erin. Groot was de teleurstelling toen het succes zich beperkte tot een paar welwillende recensies. Het was tijd voor verandering.

Op de tweede cd bepaalde Bibian met wie, en hoe we zouden werken. Dat bleek een openbaring. Omdat de verantwoordelijkheid bij haar lag kon ik me concentreren op wat ik eigenlijk het beste kan (gitaarspelen) en op de muziek zelf. Geen vervelende ruzies meer, geen overdadige arrangementen en overbodige overdubs. Betere liedjes ook trouwens. Een grote stap voorwaarts.

Opnieuw bleef het bij welwillende recencies, maar toch was de kater dit keer veel minder.

We hadden eindelijk de juiste mensen om ons heen verzameld en begonnen er achter te komen welke kant het op moest met onze muziek.

De liedjes voor de derde – de laatste – Emma Peel cd schreven we goeddeels samen. We repeteerden alleen nog de contouren, om zoveel mogelijk ruimte te laten voor ieders vrije inbreng tijdens de opnamen.

Toen bleek Bibian ziek en stervende. Onder bizarre omstandigheden namen we twaalf liedjes op in twee dagen. Geen tijd om terug te luisteren. Maar eigenlijk deden we nu precies wat we ons al zolang hadden voorgenomen; het was erop of eronder. Paniek en euforie wisselden elkaar af.

Binnenkort hoop ik het resultaat terug te horen en het project tot een goed einde te kunnen brengen. Ik ga er vanuit dat onze zwanenzang ook onze beste zal blijken.

Zo op het scherp van de snede had ik er nog wel meer willen maken.